Rock

Doug
Paisley:

Starter Home

No Quarter Records

Fest på kjøkkenet, dans på gangen. Slik utspelar det seg i den første bustaden, slik han er skildra i tittelsporet på Doug Paisleys nye album Starter Home. Taket lek, og naboen er galen, heiter det, om heimen som er finansiert med eit bustadlån.

Paisley er ein realistisk forteljar som dreg låtane sine i retning av det novellistiske, med ein utprega sans for detaljar. Karakterteikningar, livssituasjonar og stemningar blir trylla fram med nokre sparsame verseliner. Under alt kviler ein umiskjenneleg humanisme, ei omsorg for det mellommenneskelege, eit blikk for kvardagane som er grunnstoffet i livet vårt. Det er meisterleg gjort.

Då Strong Feelings, Paisleys førre studioalbum, kom ut på nyåret i 2014, meinte eg med éin gong at det dreidde seg om ei av desse platene som vert ståande – eg proklamerte entusiastisk på desse sidene at dei knappe førti minutta ho baud på, «har alt du kan ønskje deg av ei plate».

Eg står ved desse orda. På Strong Feelings klaffa alt, med knallsterke låtar og eit uslåeleg lag av gjestande musikarar, inkludert Garth Hudson (The Band), Mary Margaret O’Hara, og Emmett Kelly.

Same kvalitet

Om Paisley er eit nytt namn for deg, ville eg ha starta med Strong Feelings. Men om du høyrer til mellom dei som sette pris på det albumet, bør du ikkje nøle med å finne vegen til Starter Home, som har fleire av dei same kvalitetane.

Sidan sist har Paisley stifta familie, og den nye plata orienterer seg ofte på ulike vis mot noko heimsleg. Ho er spelt inn i forskjellige studio i heimbyen Toronto, i lag med lokale musikarar og gamle kjenningar, utan at det har blitt for folksamt, heller.

Paisley utstyrer songane med akkurat det dei treng – det var til dømes eit sjakktrekk å få med Jennifer Castle på dei siste tre songane her. Elles er det ganske så minimalistisk. Faktene er ikkje store, men det er ambisjonane. Som singer-songwriter verkar Paisley rett og slett ute av stand til å skrive noko halvgodt. Eller kanskje han berre aldri deler det som ikkje held mål, med verda?

Rikt og uoverskodeleg

Eg håpar nokon kan få denne kanadiaren over Atlanteren. Det meste av det vi høyrer på Starter Home, kan fungere rett så godt for ein soloartist utan stort akkompagnement. Plata kan likevel vere mjuk og drøymande, og arrangert inn mot ein større lyd, som i «Dreamin’», som vel kan få ein og annan til å tenkje på landsmannen Neil Young, sjølv om denne røysta er ganske annleis. På sitt aller beste er Paisley likevel i «The Loneliness», som trekkjer liner bakover i eit menneskeliv, og rommar noko som er rikt og uoverskodeleg, i løpet av 4 minutt og 22 sekund. Folkens, det må vere snakk om rekord – noko anna kan eg ikkje forstå.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.