Jazz / samtids­musikk

Mette Henriette:

Drifting

Mette Henriette, tenorsaksofon, Johan Lindvall, piano, og Judith Hamann, cello.

ECM

Mette Henriette Martedatter Rølvåg, med artistnamnet Mette Henriette, gav for sju år sidan ut ein dobbel-CD på ECM, den eine CD-en med ein trio som her og den andre med eit større ensemble. 24 år gamal er ho ein av dei yngste debutantane på det tyske prestisjemerket. Den gong som no er det komponisten Mette Henriette som står i rampeljoset.

I Johan Lindvall har ho funne ei musikalsk tvillingsjel, og Judith Hamann, som ikkje var med på debutplata, finn sin plass på utmerkt vis. Trioen har spelt inn 15 komposisjonar, og orkesterleiaren er ansvarleg for 14 av dei, medan ho deler æra med Lindvall på «Rue du Renard». Innspelinga er gjord i Munchmuseet i perioden 2020–2022. Ti av stykka er på under tre minuttar, og det lengste er på vel seks. Heile plata kan sjåast på som eit verk som tematiserer vemod, ettertanke og kontemplasjon. Stykka har eigenart og identitet, men bryt aldri med den gjennomgåande tematikken.

Det er vanskeleg å skilja det komponerte frå det improviserte i dette minimalistiske musikalske landskapet, og det er vel strengt teke ikkje eit stort poeng heller. Dei tre har utvikla eit intimt samspel der instrumenta inntek skiftande roller. I «I villvind» skapar Lindvall og Hamann klangleg og harmonisk fundament for saksofonen til Mette Henriette. «Chassé» byrjar med ein duosekvens i 3/4 (som tittelen ber bod om), så kjem Hamann inn i rubatodelen og skapar eit visst drama og mørker. I tittelkuttet og «Oversoar» går saksofon og cello opp i einannan og viklar seg saman i eit kjenslevart samspel. Det finst såleis mykje variasjon på ei plate med sterk tematisk konsentrasjon.

Lars Mossefinn

Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.