Festspelkonsert

Beethoven, Grieg, Halvorsen:

Fiolin- og klavermusikk

Ragnhild Hemsing, fiolin og hardingfele; Tor Espen Aspaas, klaver.
Troldhaugen, tysdag 28. mai

Når det kjem til stemning, er det ingen festspelarrangement som kan måla seg med intimkonsertane i Edvard Griegs villa på Troldhaugen. Seint tysdag kveld fekk historia klinga gjennom komponistens eige Steinway-flygel frå 1892, i samklang med ei hardingfele bygd til Griegs ungdomshelt Ole Bull. Fele og fiolin blei traktert av årets festspelmusikar Ragnhild Hemsing, akkompagnert av Tor Espen Aspaas – to musikarar som har det sams med Bull og Grieg at dei blandar folkemusikk og klassisk musikk i kunsten sin.

Hemsing, som har spelt både fiolin og hardingfele sidan ho var fem, opna med ein bruremarsj etter Myllarguten på hardingfele, som Aspaas så framførte i Griegs «attdikting» for klaver. Når eg høyrer desse stykka frå Slåtter, op. 72, blir eg gripen av det radikale i klaverstilen til den aldrande Grieg. Den tysk-romantiske fernissen folkemusikkarrangementa hans ofte har, er pussa bort; klangyta er som øksa laft, med rue dissonansar og bråe, ukunstla overgangar. I nevane til Aspaas lét det storfelt.

Ludwig van Beethovens elegante Fiolinsonate nr. 1 i D-dur frå op. 12 verka litt malplassert i programmet, og framføringa var heller ikkje like overtydande som avslutningsnummeret: Griegs Fiolinsonate nr. 2 i G-dur, op. 13, der Hemsing slo seg laus med sjenerøse bogestrok og brutale aksentar. I kontrast til dette fekk dei avdempa og melankolske partia i stykket ekstra stor verknad.

Skal ein nytta eit omgrep frå retorikken, kan ein seia at det er ein eigen etos over Hemsings Grieg-tolkingar. Ho byr på seg sjølv og den feletradisjonen i Valdres ho spring ut av. Resultatet er ei truverdig kraft.

Sjur Haga Bringeland