Rock

Harp:

Albion

Bella Union

Kor behageleg kan ein gråfarge vere? Eg vert sitjande å tyggje på spørsmålet i dei to minutta instrumentalen «The Pleasant Grey», opningssporet på albumet Albion, varer. Musikken rommar ein tiltalande melankoli, ein slik som manglar dei store bølgjedalane, men kanskje leier ein til ei erkjenning av at livet faktisk er ei gåve når det er på det jamne, i ei verd der lidingane og katastrofane ser ut til å mangle ende.

Idet Albion – som er ­­det nye albumet frå Tim Smith, under artistnamnet Harp – fører lyttaren over i «I Am The Seed», teiknar det seg eit tydeleg bilete av musikken utgivinga rommar: Dette høyrest ut som 1980-talet. Populærmusikken har eksistert lenge nok til at vi no nærast kan omtale tidsperiodar som om dei liknar sjangrar.

I slike tilfelle er det ofte ein rådande estetikk ein refererer til, nokre kjenneteikn som går att, og som lyttarar får assosiasjonar til. I så måte er det gode tider for den såkalla «åttitalsmusikken», ikkje berre fordi han trekkjer kjøpesterke nostalgikarar, men også fordi stadig nye generasjonar oppdagar han og lèt seg inspirere av han, i alle sine fasongar.

Stemningsrikt

Sjølv om det saktens er ei stund sidan, vil somme lesarar kanskje kjenne Smith som sjølve urkrafta i Midlake, der han var både frontmann, vokalist og låtskrivar i meir enn eit dusin år – han var med på å stifte Texas-bandet på tampen av førre tusenår, men forlét det brått i 2012. Alt då gjekk han ut med namnet Harp, men det skulle likevel altså ta meir enn eit tiår før Albion følgde.

Uføreseielege omvegar og retningsskifte førte etter kvart Smith hovudstups inn i 1980-talets popmusikk, med band som The Cure, Tears For Fears, The Smiths, Cocteau Twins og Joy Division – og kor ulike desse no enn er, så har oppdaginga av dei på ulike vis sett sterke spor på songane på Albion, ikkje minst klangleg og lydleg. Programmerte trommer, synthar, noko som liknar på ein mellotron eller ei fløyte, skimrande gitarar og Smiths vokal medverkar alt saman til dette.

Det tok nokre lyttingar før Albion verkeleg festa seg, men etter at det først skjedde, har eg jamleg vendt tilbake til dei stemningsrike melodiane. Ein og annan musikar dukkar opp, mellom anna Midlake-bassisten Paul Alexander, og Kathi Zung, som Smith lever saman med, men musikken er mest av alt Smiths eigen.

Gammalbritisk

Albumtittelen reflekterer klangbotnar i det gammalbritiske, og Albion refererer til dømes ganske direkte til poesien og førestillingsverda til William Blake (1757–1827). Albion er det gamle namnet på Storbritannia, visstnok først brukt av den greske oppdagaren Pytheas på 300-talet før vår tidsrekning. Ordet skal ha keltisk opphav – etymologien vil ha det til at det kombinerer «høgde» (alb) og «øy» (inn). I denne samanhengen framkallar tittelen eit mytologisk landskap Smith er ganske fortapt i, i den grad at han utstyrer omslaget med nesten komisk direkte visuelle referansar, noko eg vonar ikkje styrer nyfikne lyttarar unna.

Albion bør med klangen av grøne åsar og «katedralske» strukturar kunne lokke til seg mang ein norsk lyttar med hang til det romantiske. Treng du eit døme, ta ein lytt til typisk eteriske «Shining Spires», som nærast fangar den vestlandske tristessen som utfaldar seg utanfor glaset idet eg lyttar – gråfargen kjenner vi så altfor godt, og vi ville nok ikkje hatt det annleis.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar, professor ved Universitetet i Bergen, og fast musikkskribent i Dag og Tid.