Rock

Courtney Marie
Andrews:

Loose Future

Fat Possum / Border

Det er dette som er dei gode gamle dagane, dei vi lever i her og no. Slik er bodskapen i det femte sporet på plata Courtney Marie Andrews kjem ut med i dag, titulert Loose Future. «Don’t let time slip away», syng trubaduren på «These are the good old days». For slik er jo farane med å bruke for mykje tid på å preike om gode, gamle dagar – brått mistar ein av syne det som er her og no, livet det av og til kan kjennest som ei gåve å vere midt i.

Rett fram

Det er klart at slik livsvisdom fort kan lyde platt innanfor rammene av ein liten låt på to–tre minutt, men så er altså Andrews ein av desse låtskrivarane som kan tore å driste seg til å prøve. Det er noko rett fram over tekstane hennar, dei små faktene i det ho gjer.

Når eg har sett fram til haustens utgiving, er det fordi eg har lytta ein del til både førre album, Old Flowers (2020) og dei som kom før, og oppdaga dei store kvalitetane hennar som artist. Songar som «If I told» (frå nett Old Flowers) og «Table for one» (frå Honest Life, 2016) vitnar om ei eiga evne til å skildre situasjonar og stemningar, og å halde igjen, med akkurat nok.

Éin fot i framtida, og éin i det som var – slik er spagaten det vert teikna eit bilete av i «These are the good old days», og fleire av låtane på denne plata nærmar seg, og reflekterer rundt, eit slikt sprik.

Tittelsporet, til dømes, sirklar inn ei «laus framtid», og med det meiner Andrews at ein gjer best i å ikkje tenkje seg i hel når ein ser framover – det er nok klokare å tenkje litt laust på det. Når påfølgjande låt, «Older now», reflekterer over kva det inneber å erkjenne at alderen stig, anar ein konturane av ein attgåande tematikk på Loose Future.

Oppstemt

Sjølv om Andrews held seg til dei same musikarane – Christopher Bear på trommer og Josh Kaufman på ei heil rekkje instrument – som på førre album, er det likevel noko som er nytt med denne utgivinga, som har noko oppstemt over seg. Instrumenteringa er meir mangfaldig, og musikken lettare og mildare, med melodiar som går rett inn alt ved første lytt. Og røysta – ta ein lytt på den avsluttande pianoballaden «Me & Jerry», og du får eit bilete av vokalisten Andrews, idet ho tek i og løftar songen på tampen. Loose Future er lyden av ein artist som tillet seg å sjå på det som er lyst i livet.

Fire plater ut, og det finst eit fint repertoar å velje frå for Courtney Marie Andrews, som eg høyrde i ein liten klubb i Paris for eit knapt års tid sidan, der hovudvekta låg på Old Flowers. Til våren – nærare bestemt 22. mars – kjem ho til Oslo, med konsert på Rockefeller. Denne er det vel verdt å få med seg.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.