Filmmusikk

Gustavo Santa­olalla, Naughty Dog:

The Last of Us Part II Remastered

Sony

Argentinske Gustavo Santaolalla står bak musikken i The Last of Us, både TV-serien frå i fjor og spelet frå 2013 som serien er basert på. Utgangspunktet for neste sesong er naturlegvis spelet The Last of Us Part II frå 2020, som nyleg kom ut i ny utgåve.

Santaolallas hovudinstrument er ronroco, ein variant av det luttliknande instrumentet charango som urfolket i Andes utvikla etter at kolonistane kom med strengeinstrumenta sine. Dei fengjande vandremotiva i The Last of Us-lydsporet er framførte med ofseleg varleik på roncoco og andre strengeinstrument.

I spelet lyt spelaren «spele» akkordprogresjonar på kassegitar, og i oppussinga har liksomgitarane blitt vigd ein eigen modus. Her kan spelaren tafse i veg på handkontrollen sin og klunke av hjartans lyst med avgrensa handstillingar på virtuelle nylon- og stålstrengskassegitarar, banjo, elgitar med dårlege effektar og anna. Rett nok har Guitar Hero inspirert barn til å spele gitar i røynda, men dette blir fort gamalt.

Reell strengklimpring kan mane fram kolossale kjensler, og her har Santaolalla stålstrengkontroll, men i vår tid bør ein vere merksam på måten filmmusikk leier det umedvitne på. God musikk kan få sjølv dårlege skjermdrama til å verke djupe og til dømes narre oss til å tru at The Last of Us Part II, forfatta av ein israelsk-amerikanar oppvaksen på den okkuperte Vestbreidda, ikkje er tufta på overtydingar om at vi menneske er drivne av hat og hemnlyst, og at forsoning er umogeleg. Når det er folkemord på Gaza, er sidestillinga av stolt synagogeomvising og argument for drap på barn med framand religion ekstra ekkel. Musikken i seg sjølv er det ikkje noko gale med.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.