Friske tennpluggar
Sparks er både på høggir og i storform på sitt 25. album.
Pop
Sparks:
The Girl Is Crying In Her Latte
Island
Det amerikanske kunstpopbandet Sparks, leia av brørne Ron og Russell Mae, er inne i sitt sjette tiår. The Girl Is Crying In Her Latte, det 25. studioalbumet deira sidan debuten i 1971, syner at brørne – høvesvis 74 og 77 år unge – stadig har alle tennpluggane i behald. Og vel så det.
Sparks’ bitande, men positivt ladde satire er påtakeleg frå første stund: Teksten i opnings- og tittelsporet, ein industrial-electro-pop-song full av (uforløyst) spenning, er eit presist døme på bandets finesse og underfundige skråblikk på eksistensen.
Ein café latte- og tårevåt augneblunk blir skildra ad infinitum og absurdum over eit blomstrande og detaljert arrangement med basstrommepedalen planta solid i dansegolvet: Gradvis, nærast umerkeleg, er det som om dei zoomar ut frå mjølkeskummet til eit planetarisk fugleperspektiv, og rett som det var, har kaféscenen blitt eit krystallklart bilete på at suksess i forbrukarsamfunnet ikkje – i motsetnad til musikkvideoen, der Cate Blanchett framfører ein forvitneleg dans i gul dress – er vegen til lukke.
«We Go Dancing» er ein atonal militærparademarsj med totalitær statsleiar som diktatorisk DJ og koreograf; på den oppstemde alternativpunkrocklåten «Nothing Is As Good As They Say It Is» forklarar eit 22 timar gamalt spedbarn at kvaliteten på verda utanfor livmora er heller skuffande.
The Girl Is Crying In Her Latte held på si side høg kvalitet. Albumet er ein forvitneleg musikalsk kabaret der Sparks drar nytte av spennvidda i gigantisk produksjon og lang erfaring. Her er det rasande festleg og hjarteskjerande kunstpop frå høgste hylle frå ende til både den eine og andre annan.
Rasmus Hungnes
Rasmus Hungnes er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Pop
Sparks:
The Girl Is Crying In Her Latte
Island
Det amerikanske kunstpopbandet Sparks, leia av brørne Ron og Russell Mae, er inne i sitt sjette tiår. The Girl Is Crying In Her Latte, det 25. studioalbumet deira sidan debuten i 1971, syner at brørne – høvesvis 74 og 77 år unge – stadig har alle tennpluggane i behald. Og vel så det.
Sparks’ bitande, men positivt ladde satire er påtakeleg frå første stund: Teksten i opnings- og tittelsporet, ein industrial-electro-pop-song full av (uforløyst) spenning, er eit presist døme på bandets finesse og underfundige skråblikk på eksistensen.
Ein café latte- og tårevåt augneblunk blir skildra ad infinitum og absurdum over eit blomstrande og detaljert arrangement med basstrommepedalen planta solid i dansegolvet: Gradvis, nærast umerkeleg, er det som om dei zoomar ut frå mjølkeskummet til eit planetarisk fugleperspektiv, og rett som det var, har kaféscenen blitt eit krystallklart bilete på at suksess i forbrukarsamfunnet ikkje – i motsetnad til musikkvideoen, der Cate Blanchett framfører ein forvitneleg dans i gul dress – er vegen til lukke.
«We Go Dancing» er ein atonal militærparademarsj med totalitær statsleiar som diktatorisk DJ og koreograf; på den oppstemde alternativpunkrocklåten «Nothing Is As Good As They Say It Is» forklarar eit 22 timar gamalt spedbarn at kvaliteten på verda utanfor livmora er heller skuffande.
The Girl Is Crying In Her Latte held på si side høg kvalitet. Albumet er ein forvitneleg musikalsk kabaret der Sparks drar nytte av spennvidda i gigantisk produksjon og lang erfaring. Her er det rasande festleg og hjarteskjerande kunstpop frå høgste hylle frå ende til både den eine og andre annan.
Rasmus Hungnes
Rasmus Hungnes er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Frå omslaget til ein utypisk roman om mellom anna sjakk.
Sjakknerden er litt av ein type. Men særleg i litteraturen vert det lite sex.
Dei fleste som satsar på eigen solkraftproduksjon, vil gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagassar.
Foto: Frank May / NTB
Solkraftproduksjon: «Dei fleste vil vel gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagass.»
Ane Barmen er utdanna skodespelar og musikkvitar. Ho har tidlegare skrive to romanar.
Foto: Maria Olivia Rivedal
Ane Barmen skriv med snert og humor og ein bit alvor om sånt som skjer seg.
Teikning: May Linn Clement
Oppbretta brok i bratta
«Å bretta er i grunnen ‘å gjera bratt’, og i norrønt hadde bretta just tydinga ‘reisa opp, reisa seg’.»
Ole Paus døydde før sjølvbiografien var ferdigskriven.
Foto: Nina Djæff
Eit sandkorn i maskineriet
Ole Paus skriv mest om slektsbakgrunn og mindre om artistkarrieren i sjølvbiografien sin, men det forklarar likevel mennesket Ole Paus.