Americana

Ingvild Flottorp:

I Just Want To Know It All

Feiltrykk

Det må vere litt av ei kjensle småfuglen har, når tida er komen for først å spreie vengene og ta steget frå greina og rett ut i lause lufta, med bakken under seg, langt der nede. Er det rart at det vert velbrukte språklege bilete av slikt?

Nært og familiært

At det endå ikkje er tømt for potensial, er likevel tydeleg om du tek ein lytt til «Here I Go», det tredje sporet på I Just Want To Know It All, det nye albumet til Ingvild Flottorp, som kjem i dag. Livet er fullt av risiko, og impulsen er gjerne å verne seg mot denne – men så må vi likevel ta sjansen og komme oss opp i treet, om det skal verte til noko, ein underliggjande tematikk på fleire av songane på denne plata.

Flottorp, som er 23 år gammal, kjem frå sørlandsbygda Åmli – der ho hadde ein idyllisk oppvekst, om ein skal lese den matte gløden i nostalgiske «Childhood Years» biografisk – og platedebuterte med It All Seems So Clear i fjor vår, til jubel frå kritikarane. Fleire av dei som var med den gongen, er også å finne på I Just Want To Know It All. Ikkje minst har albumet noko nært og familiært over seg: Storebror Tobias Flottorp Heltzer er med på bass og ei heil rekkje andre instrument, og korar, og han har også produsert og miksa, medan storesøster Johanne Flottorp også syng med og i tillegg medverkar på hardingfele.

Ein bør også trekkje fram strykearrangementa til Mathias Langfeldt, som tilfører fleire av songane mykje. Dei som hugsar steelgitaren på «Not Anymore» på førsteplata, kan glede seg over at Øyvind Blomstrøm er med på pedalsteelgitar på I Just Want To Know It All, der han til dømes kler pianoballaden «When We Try» med det dempa, smakfulle spelet sitt. Aller mest sentralt i dette uttrykket står likevel Flottorps reine og klåre røyst, som gir musikken sitt mest tydelege, definerande særtrekk. Ho er ein vokalist ein straks legg merke til.

«Nordicana»

Når ein høyrer «When We Try» og ikkje minst «Colors Are Fading Too», er det ikkje overraskande å finne ut at fleire av desse songane er komponerte på piano, og mang ein lyttar vil nok få assosiasjonar til Carole King. Sistnemnde komposisjon kan også sende tankane til Kate Bush, men Flottorps forankring er gjennomgåande i den nordamerikanske musikken – og meir spesifikt i det produktivt uklåre grenselandet mellom country og rock. Artisten skaffa seg mange norske americanalyttarar med første utgiving, og desse og fleire til kjem til å følgje henne vidare etter haustens album, som etablerer posisjonen hennar i sjangeren fleire likar å kalle nordicana.

Det er tøft å markere seg som låtskrivar i det terrenget, men Flottorp er så vidt i gang, og har det som skal til – høyr berre på karakterteikninga i «Amy», der Amy oppbevarer draumane sine i ein liten boks ingen får lov til å opne, og vil ut til ei verd som er så stor at ho mistar auget for den vesle ho er midt i.

Flottorp er ein av desse artistane som kan synge om det å vere tørst på livet og på same tid gi uttrykk for ein klokskap som levt liv fører med seg, utan at det vert rart – som i avsluttande «Parents», der ho nok ein gong har plassert seg ved tangentane og teiknar eit hjartevarmt bilete av det som kan bu i foreldreskap. Slik tonar I Just Want To Know It All ut i ei oppmoding om å ta vare på andre, slik du vart teken vare på sjølv – om du var så heldig. Og det passar godt for dette fine albumet, som nok kan varme opp mang ei frosen sjel i ein haust som går inn i sin mest hustrige periode.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.