Får fram det beste hjå kvarandre
Samarbeidet mellom far og dotter går frå pop til jazz.
Jazz
Eberson:
Between Two Worlds
John Eberson, gitar; Marte Eberson, tangentinstrument; Jo Berger Myhre, bass; Rune Arnesen, perkusjon; Axel Skalstad, trommer.
Jazzland Recordings
Far og dotter Eberson er ute med ny plate som skil seg klart frå samarbeidsdebuten Empathy som kom i 2018. Between Two Worlds er ein illustrerande tittel. Musikken her har likeverdige bidrag frå båe generasjonar. På debuten var det åtte songar der arrangementa sjølvsagt relaterte til tekstane. Marte var vokalist, og musikken reflekterte først og fremst hennar musikalske univers. Det nye albumet er ei instrumentalplate der improvisasjonen har ein langt meir sentral plass.
På Between Two Worlds blir temaa formidla av gitar og/eller tangentinstrument i eit stadig skiftande lydlandskap, og dei improviserte partia glir ofte elegant over i arrangerte parti og attende. Jons karakteristiske gitartone får skina titt og ofte, og Marte byr på ei sareptakrukke av elektronisk vellyd. Det fungerer strålande plata igjennom, men på «The Butterfly’s Dream» greier dei ikkje å skapa den naudsynte spenninga.
Musikken er mangfaldig og spenner frå den groovy «Strange Highway», via balladen «Reverie» til høgdepunkta «Dream Walking», med ein utruleg spanande intro av Marte, og «Dancing with The Big Fish», der dei til dei grader spelar kvarandre gode. Rytmeseksjonen gjer ein framifrå jobb, og det må vera lov å dra fram det suggererande basspelet til Jo Berger Myhre. Kjøper du CD-en, får du i tillegg bonuslåten «A Silent Message».
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilansjournalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Jazz
Eberson:
Between Two Worlds
John Eberson, gitar; Marte Eberson, tangentinstrument; Jo Berger Myhre, bass; Rune Arnesen, perkusjon; Axel Skalstad, trommer.
Jazzland Recordings
Far og dotter Eberson er ute med ny plate som skil seg klart frå samarbeidsdebuten Empathy som kom i 2018. Between Two Worlds er ein illustrerande tittel. Musikken her har likeverdige bidrag frå båe generasjonar. På debuten var det åtte songar der arrangementa sjølvsagt relaterte til tekstane. Marte var vokalist, og musikken reflekterte først og fremst hennar musikalske univers. Det nye albumet er ei instrumentalplate der improvisasjonen har ein langt meir sentral plass.
På Between Two Worlds blir temaa formidla av gitar og/eller tangentinstrument i eit stadig skiftande lydlandskap, og dei improviserte partia glir ofte elegant over i arrangerte parti og attende. Jons karakteristiske gitartone får skina titt og ofte, og Marte byr på ei sareptakrukke av elektronisk vellyd. Det fungerer strålande plata igjennom, men på «The Butterfly’s Dream» greier dei ikkje å skapa den naudsynte spenninga.
Musikken er mangfaldig og spenner frå den groovy «Strange Highway», via balladen «Reverie» til høgdepunkta «Dream Walking», med ein utruleg spanande intro av Marte, og «Dancing with The Big Fish», der dei til dei grader spelar kvarandre gode. Rytmeseksjonen gjer ein framifrå jobb, og det må vera lov å dra fram det suggererande basspelet til Jo Berger Myhre. Kjøper du CD-en, får du i tillegg bonuslåten «A Silent Message».
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilansjournalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Keith Jarrett har med seg bassisten Gary Peacock og trommeslagaren Paul Motian.
Foto: Anne Colavito / Arne Reimer / Jimmy Katz / ECM
Peiskos på første klasse
Keith Jarrett byr på fleire perler frå Deer Head Inn.
Små-ulovleg: Godtet er smått, men er denne reklamen retta mot små eller store menneske? Det kan få alt å seie dersom ei ny forskrift vert vedteken.
Foto: Cornelius Poppe / NTB
«Om høyringsinnspela frå Helsedirektoratet vert inkluderte, risikerer ein å kriminalisere heilt vanleg mat.»
To unge mormonmisjonærar, søster Paxton (Sophie Thatcher) og søster Barnes (Chloe East), blir tvinga til å setje trua si på prøve i møtet med herr Reed (Hugh Grant).
Foto: Ymer Media
«Mange av skrekkfilmane no til dags liknar meir på filmar frå syttitalet»
I tillegg til å vere forfattar er Kristina Leganger Iversen også litteraturvitar, samfunnsdebattant og omsetjar.
Foto: Sara Olivia Sanderud
Nedslåande sanning
Kristina Leganger Iversen leverer eit grundig studium av noko som burde vere opplagt for fleire.
Teikning: May Linn Clement
Papiravisa