JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

MusikkMeldingar

Fallet ut av tida

This Stupid World er Yo La Tengos syttande plate.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Yo La Tengo: ekteparet Georgia Hubley og Ira Kaplan saman med James McNew.

Yo La Tengo: ekteparet Georgia Hubley og Ira Kaplan saman med James McNew.

Pressefoto

Yo La Tengo: ekteparet Georgia Hubley og Ira Kaplan saman med James McNew.

Yo La Tengo: ekteparet Georgia Hubley og Ira Kaplan saman med James McNew.

Pressefoto

3692
20230210
3692
20230210

Rock

Yo La Tengo:

This Stupid World

Matador / Playground

Å falle ut av tida, kva tyder no det? Ønsket om noko slikt kjem til uttrykk på «Fallout», det andre sporet på This Stupid World, den nye plata til Yo La Tengo. «I want to fall out of time», syng Ira Kaplan: «Reach back, unwind.»

Det blir for lettvint å tolke det som ei nostalgisk ytring, for det dreier seg om eit band som aldri har brukt mykje tid på å sjå seg tilbake. Dei er stadig på veg vidare – dette er den syttande utgivinga deira. Snarare høyrer eg eit ønske om å ta eit steg ut av tida, bort frå kjensla av at ho går frå oss, og det med eit tempo som gjer det vanskeleg å halde fast i ting. Slike kjensler er langt frå nye, og dei kjenneteiknar jo på fleire vis sjølve framveksten av moderniteten, men dei har ein annan valør i vår samtid. Det er heller ikkje til å komme forbi at dei gjer seg gjeldande med større frekvens i den andre halvdelen av eit menneskeliv.

Held det gåande

Frå Kaplan, og mot bakteppet av den umiskjennelege lyden av Yo La Tengo, har slike ord eit eige truverd. Ei plate frå denne trioen er i 2023 ei kjærkommen stadfesting av at ein av dei heilt store institusjonane i indierocken framleis held det gåande, snart fire tiår etter at bandet vart stifta. Ekteparet Georgia Hubley (trommer og vokal) og Kaplan (gitarar og vokal) har utgjort kjernen sidan starten i 1984, og etter litt skiftande samansetjing utover 1980-talet har James McNew (bass) vore med sidan 1991.

Det er ei stund. På This Stupid World møter vi veteranar som tek vare på ein etos – ein viss måte å lage musikk på og å tenkje menneskeleg og politisk på. Estetikken til bandet har alltid romma ein friksjon mellom det frigjerande øset som kjenneteiknar god rockemusikk, og ei varsam stille det bur både trøyst og ettertanke i. På årets utgiving er energien og drivet i hovudsetet, på rockarar som det episke opningssporet «Sinatra Drive Breakdown», eller psykedeliske «Brain Capers», men vi møter også Yo La Tengo på sitt såraste og varaste i «Aselestine», ein song kjenneteikna av Hubleys nære røyst. Denne gongen har trioen gjort alt sjølv, og ikkje skaffa seg ein produsent. Vi snakkar om eit produkt der svært få har vore involverte, på endå færre stader.

Identitet

Eg tenkte på Yo La Tengo då eg var i New York i sommar og gjorde ein snarvisitt frå Manhattan og over til Hoboken, på andre sida av Hudson-elva. Det tok berre nokre skarve minutt med tog gjennom undersjøisk tunnel, men då eg kom opp i dagslyset igjen, hadde eg kryssa statsgrensa til New Jersey, og skyskraparane eg nett hadde vandra mellom, verka akkurat både nære og fjerne nok der dei blenkte og skein i sollyset på andre sida av vatnet.

Det var her Yo La Tengo vart til, og her dei heldt seg, frå midten av 1980-talet og heilt fram til 2014, då Hubley og Kaplan flytta til Manhattan. Her er det framleis dei øver nokre gonger i veka, i same lokala som dei skaffa seg i 2004, og dei kjøper lunsjmat i den same gamle nabolagssjappa. Identiteten deira som band har alltid vore uløyseleg knytt til Hoboken, gjennom tallause konsertar på Maxwell’s, klubben som gjekk inn for ti år sidan, og på tusen andre store og små vis – ein hommage finst på «Night Falls on Hoboken», det nesten 18 minutt lange avslutningssporet på And Then Nothing Turned Itself Inside-Out (2000).

Yo La Tengo har ei lokal forankring og når ut globalt til klyngjer av lyttarar, slik dei alltid har ønskt, og ikkje hordar. Kvar gong dei stig over dørterskelen til øvingsrommet, tek dei på sitt vis eit steg ut av si tid, og det er eg glad for.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Rock

Yo La Tengo:

This Stupid World

Matador / Playground

Å falle ut av tida, kva tyder no det? Ønsket om noko slikt kjem til uttrykk på «Fallout», det andre sporet på This Stupid World, den nye plata til Yo La Tengo. «I want to fall out of time», syng Ira Kaplan: «Reach back, unwind.»

Det blir for lettvint å tolke det som ei nostalgisk ytring, for det dreier seg om eit band som aldri har brukt mykje tid på å sjå seg tilbake. Dei er stadig på veg vidare – dette er den syttande utgivinga deira. Snarare høyrer eg eit ønske om å ta eit steg ut av tida, bort frå kjensla av at ho går frå oss, og det med eit tempo som gjer det vanskeleg å halde fast i ting. Slike kjensler er langt frå nye, og dei kjenneteiknar jo på fleire vis sjølve framveksten av moderniteten, men dei har ein annan valør i vår samtid. Det er heller ikkje til å komme forbi at dei gjer seg gjeldande med større frekvens i den andre halvdelen av eit menneskeliv.

Held det gåande

Frå Kaplan, og mot bakteppet av den umiskjennelege lyden av Yo La Tengo, har slike ord eit eige truverd. Ei plate frå denne trioen er i 2023 ei kjærkommen stadfesting av at ein av dei heilt store institusjonane i indierocken framleis held det gåande, snart fire tiår etter at bandet vart stifta. Ekteparet Georgia Hubley (trommer og vokal) og Kaplan (gitarar og vokal) har utgjort kjernen sidan starten i 1984, og etter litt skiftande samansetjing utover 1980-talet har James McNew (bass) vore med sidan 1991.

Det er ei stund. På This Stupid World møter vi veteranar som tek vare på ein etos – ein viss måte å lage musikk på og å tenkje menneskeleg og politisk på. Estetikken til bandet har alltid romma ein friksjon mellom det frigjerande øset som kjenneteiknar god rockemusikk, og ei varsam stille det bur både trøyst og ettertanke i. På årets utgiving er energien og drivet i hovudsetet, på rockarar som det episke opningssporet «Sinatra Drive Breakdown», eller psykedeliske «Brain Capers», men vi møter også Yo La Tengo på sitt såraste og varaste i «Aselestine», ein song kjenneteikna av Hubleys nære røyst. Denne gongen har trioen gjort alt sjølv, og ikkje skaffa seg ein produsent. Vi snakkar om eit produkt der svært få har vore involverte, på endå færre stader.

Identitet

Eg tenkte på Yo La Tengo då eg var i New York i sommar og gjorde ein snarvisitt frå Manhattan og over til Hoboken, på andre sida av Hudson-elva. Det tok berre nokre skarve minutt med tog gjennom undersjøisk tunnel, men då eg kom opp i dagslyset igjen, hadde eg kryssa statsgrensa til New Jersey, og skyskraparane eg nett hadde vandra mellom, verka akkurat både nære og fjerne nok der dei blenkte og skein i sollyset på andre sida av vatnet.

Det var her Yo La Tengo vart til, og her dei heldt seg, frå midten av 1980-talet og heilt fram til 2014, då Hubley og Kaplan flytta til Manhattan. Her er det framleis dei øver nokre gonger i veka, i same lokala som dei skaffa seg i 2004, og dei kjøper lunsjmat i den same gamle nabolagssjappa. Identiteten deira som band har alltid vore uløyseleg knytt til Hoboken, gjennom tallause konsertar på Maxwell’s, klubben som gjekk inn for ti år sidan, og på tusen andre store og små vis – ein hommage finst på «Night Falls on Hoboken», det nesten 18 minutt lange avslutningssporet på And Then Nothing Turned Itself Inside-Out (2000).

Yo La Tengo har ei lokal forankring og når ut globalt til klyngjer av lyttarar, slik dei alltid har ønskt, og ikkje hordar. Kvar gong dei stig over dørterskelen til øvingsrommet, tek dei på sitt vis eit steg ut av si tid, og det er eg glad for.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.

Emneknaggar

Fleire artiklar

Maskinist Ivar Tjøstheim med den flunkande nye bygdekinobilen og Sandvesanden på Skudenes i bakgrunnen.

Maskinist Ivar Tjøstheim med den flunkande nye bygdekinobilen og Sandvesanden på Skudenes i bakgrunnen.

Foto Brit Aksnes

Feature

Bygde-Cinema Paradiso

STRANDEBARM: Det rører meg djupt at Bygdekinoen framleis eksisterer.

Brit Aksnes
Maskinist Ivar Tjøstheim med den flunkande nye bygdekinobilen og Sandvesanden på Skudenes i bakgrunnen.

Maskinist Ivar Tjøstheim med den flunkande nye bygdekinobilen og Sandvesanden på Skudenes i bakgrunnen.

Foto Brit Aksnes

Feature

Bygde-Cinema Paradiso

STRANDEBARM: Det rører meg djupt at Bygdekinoen framleis eksisterer.

Brit Aksnes
Ole Paus døydde før sjølvbiografien var ferdigskriven.

Ole Paus døydde før sjølvbiografien var ferdigskriven.

Foto: Nina Djæff

BokMeldingar
Ronny Spaans

Eit sandkorn i maskineriet

Ole Paus skriv mest om slektsbakgrunn og mindre om artistkarrieren i sjølvbiografien sin, men det forklarar likevel mennesket Ole Paus.

Eit hus i Ål kommune vart teke av jordskred under ekstremvêret "Hans" i august i fjor.

Eit hus i Ål kommune vart teke av jordskred under ekstremvêret "Hans" i august i fjor.

Foto: Frederik Ringnes / NTB

Samfunn
Per Anders Todal

Husforsikring i hardt vêr

Kan klimaendringane føre til at også norske heimar blir umoglege å forsikre?

Folkerørsla for lokalsjukehusa demonstrerer mot helseføretakmodellen utanfor Stortinget i 2017.

Folkerørsla for lokalsjukehusa demonstrerer mot helseføretakmodellen utanfor Stortinget i 2017.

Foto: Håkon Mosvold Larsen / NTB

Ordskifte
PerVaglum

Vestre må avslutte konflikter og beklage

«Svært mange av de 300.000 som jobber i Helse-
vesenet, merker daglig følgene av Helseforetaks-
modellen som nå videreføres av Ap og Sp.»

Ekstreme nedbørsmengder førte til ein katastrofe i Valencia i Spania 29. oktober. Minst 217 skal ha mista livet, og dei materielle øydeleggingane er kolossale.

Ekstreme nedbørsmengder førte til ein katastrofe i Valencia i Spania 29. oktober. Minst 217 skal ha mista livet, og dei materielle øydeleggingane er kolossale.

Foto: Susana Vera / Reuters / NTB

Samfunn

Prisen for det ville vêret

I forsikringsbransjen er det langt mellom klimaskeptikarane.

Per Anders Todal
Ekstreme nedbørsmengder førte til ein katastrofe i Valencia i Spania 29. oktober. Minst 217 skal ha mista livet, og dei materielle øydeleggingane er kolossale.

Ekstreme nedbørsmengder førte til ein katastrofe i Valencia i Spania 29. oktober. Minst 217 skal ha mista livet, og dei materielle øydeleggingane er kolossale.

Foto: Susana Vera / Reuters / NTB

Samfunn

Prisen for det ville vêret

I forsikringsbransjen er det langt mellom klimaskeptikarane.

Per Anders Todal

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis