Musikk
Fallet ut av tida
This Stupid World er Yo La Tengos syttande plate.
Yo La Tengo: ekteparet Georgia Hubley og Ira Kaplan saman med James McNew.
Pressefoto
Å falle ut av tida, kva tyder no det? Ønsket om noko slikt kjem til uttrykk på «Fallout», det andre sporet på This Stupid World, den nye plata til Yo La Tengo. «I want to fall out of time», syng Ira Kaplan: «Reach back, unwind.»
Det blir for lettvint å tolke det som ei nostalgisk ytring, for det dreier seg om eit band som aldri har brukt mykje tid på å sjå seg tilbake. Dei er stadig på veg vidare – dette er den syttande utgivinga deira. Snarare høyrer eg eit ønske om å ta eit steg ut av tida, bort frå kjensla av at ho går frå oss, og det med eit tempo som gjer det vanskeleg å halde fast i ting. Slike kjensler er langt frå nye, og dei kjenneteiknar jo på fleire vis sjølve framveksten av moderniteten, men dei har ein annan valør i vår samtid. Det er heller ikkje til å komme forbi at dei gjer seg gjeldande med større frekvens i den andre halvdelen av eit menneskeliv.
Held det gåande
Frå Kaplan, og mot bakteppet av den umiskjennelege lyden av Yo La Tengo, har slike ord eit eige truverd. Ei plate frå denne trioen er i 2023 ei kjærkommen stadfesting av at ein av dei heilt store institusjonane i indierocken framleis held det gåande, snart fire tiår etter at bandet vart stifta. Ekteparet Georgia Hubley (trommer og vokal) og Kaplan (gitarar og vokal) har utgjort kjernen sidan starten i 1984, og etter litt skiftande samansetjing utover 1980-talet har James McNew (bass) vore med sidan 1991.
Det er ei stund. På This Stupid World møter vi veteranar som tek vare på ein etos – ein viss måte å lage musikk på og å tenkje menneskeleg og politisk på. Estetikken til bandet har alltid romma ein friksjon mellom det frigjerande øset som kjenneteiknar god rockemusikk, og ei varsam stille det bur både trøyst og ettertanke i. På årets utgiving er energien og drivet i hovudsetet, på rockarar som det episke opningssporet «Sinatra Drive Breakdown», eller psykedeliske «Brain Capers», men vi møter også Yo La Tengo på sitt såraste og varaste i «Aselestine», ein song kjenneteikna av Hubleys nære røyst. Denne gongen har trioen gjort alt sjølv, og ikkje skaffa seg ein produsent. Vi snakkar om eit produkt der svært få har vore involverte, på endå færre stader.
Identitet
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
