JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

MusikkMeldingar

Evig overraska

Wilco er tilbake med eit av sine mest vitale album.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Song for song er det ei glede å høyre kva kvart bandmedlem har å bidra med, skriv Øyvind Vågnes om Wilco.

Song for song er det ei glede å høyre kva kvart bandmedlem har å bidra med, skriv Øyvind Vågnes om Wilco.

Foto: Peter Crosby

Song for song er det ei glede å høyre kva kvart bandmedlem har å bidra med, skriv Øyvind Vågnes om Wilco.

Song for song er det ei glede å høyre kva kvart bandmedlem har å bidra med, skriv Øyvind Vågnes om Wilco.

Foto: Peter Crosby

3238
20230929
3238
20230929

Rock

Wilco:

Cousin

dBpm/Sony

Eg kunne ikkje anna enn smile etter å ha høyrt «Infinite Surprise», opningslåten på Wilcos nye album Cousin, for første gong. For ein kanonstart! Det går ikkje an å ta feil av bandet, men likevel er noko heilt nytt. Songen byggjer seg opp med tolmod, og så eskalerer alt med stor kraft, med gitarøs og ein skikkeleg kul bruk av blåsarar, bakanfor Jeff Tweedys stadig meir rustne røyst, som går djupt inn i den eksistensielle undringa frå første tone.

Wilco har alltid vore gode på opningar, på å bruke det første, gryande møtet med ny musikk til å skape eit slags momentum. Då dei sleppte myteomspunne Yankee Hotel Foxtrot på nettsida si hausten 2001, bar «I Am Trying to Break Your Heart» bod om ein heilt ny estetikk, og til med ein ny identitet for bandet, med Glenn Kotchke på trommene og Jim O’Rourke som produsent – her var sjølve lyden av Wilco skrudd frå kvarandre og bygd på nytt.

Hakeslepp

Og eg minnest enno hakesleppet som mitt første møte med A Ghost is Born (2004) baud på, for med «At Least That’s What You Said» var det som om heile spetakkelet opna med ein veritabel salutt. Her er vi, sa songen, slik høyrest vi ut no. Wilco likar å ta sjansar i ansatsen, som med sju minutt lange «Art of Almost» (The Whole Love, 2011) – det første ein høyrer, skal effektivt seie noko om kva som har skjedd sidan sist, kvar skapet no skal stå.

Så også med «Infinite Surprise». Bandet har til gode å lage ei dårleg plate, men når det er sagt, kan eg ikkje hugse å ha høyrt dei så vitale på ei stund, og det er eit inntrykk som festar seg med ein gong.

Kva har skjedd? Det er ikkje tvil om at Cate Le Bon, som er med som produsent, har vore ei avgjerande kreativ kraft denne gongen, med impulsar som har fornya uttrykket til bandet. Den walisiske artisten er første eksterne produsent sidan bandet laga undervurderte Sky Blue Sky (2007), og vil vere kjend for fleire lesarar både for sine eigne låtar og frå samarbeid med John Grant, H. Hawkline, og Kurt Vile, for å nemne nokre. Le Bon har gjort Wilco spissare og meir kantete, med saksofonar (ved Euan Hinshelwood), trommemaskiner, og ein til dels ny dynamikk i arrangementa ­– sjekk ut «Pittsburgh», som er eit godt døme.

Framifrå gitararbeid

Song for song er det ei glede å høyre kva kvart bandmedlem har å bidra med. Gitararbeidet er framifrå, og det er ein fryd å høyre kva Nels Cline kan finne på, innanfor rammene av komposisjonar Tweedy refererer til som «kunstpop».

Tweedy, som alt for lenge sidan har markert seg som ein av sin generasjons fremste låtskrivarar, blømer i dette uttrykket, og særleg i kompromisslaust konfronterande låtar som «Ten Dead», med sine dystre bilete og snirklete akkordprogresjonar. Bøker som How to Write One Song (2020) og haustens World Within a Song: Music That Changed My Life and Life That Changed My Music vitnar om ein låtsnikrar som er både analytisk og reflektert. Sjølv om han kan riste skikkeleg laust frå tid til anna, er det denne meir kontemplative Tweedy vi møter på Cousin ­­– og det har ikkje denne lyttaren noko imot.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar, professor ved Universitetet i Bergen, og fast musikkskribent i Dag og Tid.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Rock

Wilco:

Cousin

dBpm/Sony

Eg kunne ikkje anna enn smile etter å ha høyrt «Infinite Surprise», opningslåten på Wilcos nye album Cousin, for første gong. For ein kanonstart! Det går ikkje an å ta feil av bandet, men likevel er noko heilt nytt. Songen byggjer seg opp med tolmod, og så eskalerer alt med stor kraft, med gitarøs og ein skikkeleg kul bruk av blåsarar, bakanfor Jeff Tweedys stadig meir rustne røyst, som går djupt inn i den eksistensielle undringa frå første tone.

Wilco har alltid vore gode på opningar, på å bruke det første, gryande møtet med ny musikk til å skape eit slags momentum. Då dei sleppte myteomspunne Yankee Hotel Foxtrot på nettsida si hausten 2001, bar «I Am Trying to Break Your Heart» bod om ein heilt ny estetikk, og til med ein ny identitet for bandet, med Glenn Kotchke på trommene og Jim O’Rourke som produsent – her var sjølve lyden av Wilco skrudd frå kvarandre og bygd på nytt.

Hakeslepp

Og eg minnest enno hakesleppet som mitt første møte med A Ghost is Born (2004) baud på, for med «At Least That’s What You Said» var det som om heile spetakkelet opna med ein veritabel salutt. Her er vi, sa songen, slik høyrest vi ut no. Wilco likar å ta sjansar i ansatsen, som med sju minutt lange «Art of Almost» (The Whole Love, 2011) – det første ein høyrer, skal effektivt seie noko om kva som har skjedd sidan sist, kvar skapet no skal stå.

Så også med «Infinite Surprise». Bandet har til gode å lage ei dårleg plate, men når det er sagt, kan eg ikkje hugse å ha høyrt dei så vitale på ei stund, og det er eit inntrykk som festar seg med ein gong.

Kva har skjedd? Det er ikkje tvil om at Cate Le Bon, som er med som produsent, har vore ei avgjerande kreativ kraft denne gongen, med impulsar som har fornya uttrykket til bandet. Den walisiske artisten er første eksterne produsent sidan bandet laga undervurderte Sky Blue Sky (2007), og vil vere kjend for fleire lesarar både for sine eigne låtar og frå samarbeid med John Grant, H. Hawkline, og Kurt Vile, for å nemne nokre. Le Bon har gjort Wilco spissare og meir kantete, med saksofonar (ved Euan Hinshelwood), trommemaskiner, og ein til dels ny dynamikk i arrangementa ­– sjekk ut «Pittsburgh», som er eit godt døme.

Framifrå gitararbeid

Song for song er det ei glede å høyre kva kvart bandmedlem har å bidra med. Gitararbeidet er framifrå, og det er ein fryd å høyre kva Nels Cline kan finne på, innanfor rammene av komposisjonar Tweedy refererer til som «kunstpop».

Tweedy, som alt for lenge sidan har markert seg som ein av sin generasjons fremste låtskrivarar, blømer i dette uttrykket, og særleg i kompromisslaust konfronterande låtar som «Ten Dead», med sine dystre bilete og snirklete akkordprogresjonar. Bøker som How to Write One Song (2020) og haustens World Within a Song: Music That Changed My Life and Life That Changed My Music vitnar om ein låtsnikrar som er både analytisk og reflektert. Sjølv om han kan riste skikkeleg laust frå tid til anna, er det denne meir kontemplative Tweedy vi møter på Cousin ­­– og det har ikkje denne lyttaren noko imot.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar, professor ved Universitetet i Bergen, og fast musikkskribent i Dag og Tid.

Emneknaggar

Fleire artiklar

President Donald Trump held valkampmøte i Traverse i Michigan 25. oktober.

President Donald Trump held valkampmøte i Traverse i Michigan 25. oktober.

Foto: Carlos Barria / Reuters / NTB

KommentarSamfunn

Få dagar før det amerikanske presidentvalet er det klart at Donald Trump kan bli vald.

Kva kan ein Trump-siger få å seia for verda, for Europa og for Noreg?

Halvor Tjønn
President Donald Trump held valkampmøte i Traverse i Michigan 25. oktober.

President Donald Trump held valkampmøte i Traverse i Michigan 25. oktober.

Foto: Carlos Barria / Reuters / NTB

KommentarSamfunn

Få dagar før det amerikanske presidentvalet er det klart at Donald Trump kan bli vald.

Kva kan ein Trump-siger få å seia for verda, for Europa og for Noreg?

Halvor Tjønn
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.

Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.

Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB

IntervjuSamfunn
Christiane Jordheim Larsen

Nato-toppen som sa det han tenkte

Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.

President Joe Biden og visepresident Kamala Harris i august 2023. Den økonomiske politikken deira bidrog til å få ned arbeidsløysa, men inflasjonen som tok av i 2022, gjorde større inntrykk.

President Joe Biden og visepresident Kamala Harris i august 2023. Den økonomiske politikken deira bidrog til å få ned arbeidsløysa, men inflasjonen som tok av i 2022, gjorde større inntrykk.

Foto: Evan Vucci / AP / NTB

Samfunn
Per Anders Todal

Harris blir heimsøkt av inflasjonen

Kanskje vart presidentvalet i USA 2024 avgjort ved bensinpumpene og i matbutikkane.

Noreg er på tredjeplass i kokainbruk i Europa.

Noreg er på tredjeplass i kokainbruk i Europa.

Foto: Beate Oma Dahle / NTB

Samfunn
Sofie May Rånes

– Meiningslaust å straffe sjuke

Ronny Rene Raveen, tidlegare politimann og rusmisbrukar, vil ha avkriminalisering av rusmisbrukarar og unge opp til 25 år.

Høyanger i Vestland er ein relativt urban industristad, men talet på innbyggarar går éin veg. I fjor mista dei Tronvik, ei ruseining med 50 tilsette under Helse Førde. Å miste den vidaregåande skulen vil vere endå ein spikar i kista.

Høyanger i Vestland er ein relativt urban industristad, men talet på innbyggarar går éin veg. I fjor mista dei Tronvik, ei ruseining med 50 tilsette under Helse Førde. Å miste den vidaregåande skulen vil vere endå ein spikar i kista.

Foto: Marit Hommedal / NTB

ØkonomiSamfunn

Med skulane som hjørnesteinar

Det er dyrt å drive ein halvfull skule. Men kostnaden ved å flytte elevane om skulen blir nedlagd, er vanskelegare å rekne ut.

Marita Liabø
Høyanger i Vestland er ein relativt urban industristad, men talet på innbyggarar går éin veg. I fjor mista dei Tronvik, ei ruseining med 50 tilsette under Helse Førde. Å miste den vidaregåande skulen vil vere endå ein spikar i kista.

Høyanger i Vestland er ein relativt urban industristad, men talet på innbyggarar går éin veg. I fjor mista dei Tronvik, ei ruseining med 50 tilsette under Helse Førde. Å miste den vidaregåande skulen vil vere endå ein spikar i kista.

Foto: Marit Hommedal / NTB

ØkonomiSamfunn

Med skulane som hjørnesteinar

Det er dyrt å drive ein halvfull skule. Men kostnaden ved å flytte elevane om skulen blir nedlagd, er vanskelegare å rekne ut.

Marita Liabø

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis