Enorm etterklang
Les Passions de l’Âme framførte gamal musikk i ny kyrkje.
Den nye Paulinarkyrkja i Leipzig blei vigsla i 2017.
Foto: Gert Mothes / Bach-Archiv Leipzig
Konsert
J.S. Bach, G.Ph. Telemann:
Konsertar og kantatar
Hana Blažíková, sopran; Les Passions de l’Âme.Paulinerkirche, Leipzig, laurdag 10. juni
Sidan eg flytte frå Leipzig i 2017, har byen fått ei ny kyrkje: Universitetskyrkja St. Pauli (Paulinerkirche på folkemunne), som ligg vegg i vegg med universitetets hovudbygning. Fasaden og innsida i denne moderne, lyse og tiltalande bygningen siterer seingotiske formprinsipp frå den gamle Paulinarkyrkja frå 1400-talet, som stod på denne staden fram til 1968. Morgonen 20. mai det året blei ho sprengd i lufta av DDR-regimet – på kort varsel, slik at mykje mellomalderkunst og barokkorgelet frå 1717 (som Bach ofte spelte på) ikkje kunne bergast.
Denne kulturbarbariske gjerninga (bilete av sprenginga finst på internett) blei gjennomført for å gje plass til Karl-Marx-Universität Leipzig, eit hesleg, asbestureina byggverk som måtte rivast etter den tyske sameininga. Som ein ytterlegare hån: Der gamlekyrkja, som var vigsla apostelen Paulus, hadde stått, installerte kommunistane eit kolossalt, grotesk bronserelieff med deira største apostel, Karl Marx.
Til hjarta
Eg lyt innrømma at eg tenkte mykje på dette der eg sat i den nye kyrkja, under konserten med barokkensemblet Les Passions de l’Âme og den utmerkte tsjekkiske sopranen Hana Blažíková. Konsertar og kantatar av Bach og Georg Philipp Telemann (1681–1767) blei framførte. Blažíková song vakkert. Røysta hennar er ikkje så kraftig, men dei mange klanglege nyansane og den frie fraseringa hennar, gjekk rett til hjarta. Ho fekk eit godt grep om publikum.
Samspelsproblem
Orkesteret hadde mange unge og dyktige musikarar. Her opplevde me speleglede, men som ensemblet sleit dei med å få i stand den rette driven i samspelet. Særleg bassavdelinga (cembalo, orgel, cello og kontrabass) hang ofte litt etter fiolinane. Me merka det særleg i Bachs Dobbeltkonsert i c-moll, BWV 1060 (versjonen for obo og fiolin), og i finalenummeret, den virtuose soprankantaten Jauchzet Gott in allen Landen, BWV 51.
Den nye kyrkja har vide, glatte veggflater, noko som gjer etterklangen i rommet veldig. Eg mistenkjer at dette var grunnen til dei samspelstekniske problema.
Sjur Haga Bringeland
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Konsert
J.S. Bach, G.Ph. Telemann:
Konsertar og kantatar
Hana Blažíková, sopran; Les Passions de l’Âme.Paulinerkirche, Leipzig, laurdag 10. juni
Sidan eg flytte frå Leipzig i 2017, har byen fått ei ny kyrkje: Universitetskyrkja St. Pauli (Paulinerkirche på folkemunne), som ligg vegg i vegg med universitetets hovudbygning. Fasaden og innsida i denne moderne, lyse og tiltalande bygningen siterer seingotiske formprinsipp frå den gamle Paulinarkyrkja frå 1400-talet, som stod på denne staden fram til 1968. Morgonen 20. mai det året blei ho sprengd i lufta av DDR-regimet – på kort varsel, slik at mykje mellomalderkunst og barokkorgelet frå 1717 (som Bach ofte spelte på) ikkje kunne bergast.
Denne kulturbarbariske gjerninga (bilete av sprenginga finst på internett) blei gjennomført for å gje plass til Karl-Marx-Universität Leipzig, eit hesleg, asbestureina byggverk som måtte rivast etter den tyske sameininga. Som ein ytterlegare hån: Der gamlekyrkja, som var vigsla apostelen Paulus, hadde stått, installerte kommunistane eit kolossalt, grotesk bronserelieff med deira største apostel, Karl Marx.
Til hjarta
Eg lyt innrømma at eg tenkte mykje på dette der eg sat i den nye kyrkja, under konserten med barokkensemblet Les Passions de l’Âme og den utmerkte tsjekkiske sopranen Hana Blažíková. Konsertar og kantatar av Bach og Georg Philipp Telemann (1681–1767) blei framførte. Blažíková song vakkert. Røysta hennar er ikkje så kraftig, men dei mange klanglege nyansane og den frie fraseringa hennar, gjekk rett til hjarta. Ho fekk eit godt grep om publikum.
Samspelsproblem
Orkesteret hadde mange unge og dyktige musikarar. Her opplevde me speleglede, men som ensemblet sleit dei med å få i stand den rette driven i samspelet. Særleg bassavdelinga (cembalo, orgel, cello og kontrabass) hang ofte litt etter fiolinane. Me merka det særleg i Bachs Dobbeltkonsert i c-moll, BWV 1060 (versjonen for obo og fiolin), og i finalenummeret, den virtuose soprankantaten Jauchzet Gott in allen Landen, BWV 51.
Den nye kyrkja har vide, glatte veggflater, noko som gjer etterklangen i rommet veldig. Eg mistenkjer at dette var grunnen til dei samspelstekniske problema.
Sjur Haga Bringeland
Fleire artiklar
Marie Blokhus, Gard Skagestad og Kirsti Refseth spelar stykket til den tyske dramatikaren Marius von Mayenburg.
Foto: Monica Tormassy / Det Norske Teatret
Kven har makt over kven?
Velspelt om medviten og umedviten makt, sanning, manipulasjon og illusjon.
The Lady (Willa Fitzgerald) må flykte frå ein galen mann.
Foto: Another World Entertainment
Skrekkfilmen Strange Darling tuklar med tida for å trekke i gang tankane.
President Joe Biden (f. 1942) og statsminister Jonas Gahr Støre (f. 1960) stiller opp til familiefoto på Nato-toppmøtet i Washington i år.
Foto: Javad Parsa / NTB
Å fjerne Støre no vil vere ei panikkhandling som skaper fleire problem enn det løyser for Arbeidarpartiet.
Ein demonstrant med gassmaske protesterer i Tblisi 2. desember mot at den nye regjeringa vil leggja vekk EU-søknaden.
Foto: Irakli Gedenidze / Reuters / NTB
«Med unntak av presidenten har ikkje demonstrantane i Georgia stor tiltru til politikarane.»
Sveinung Rotevatn (V), som ser opp, talte ikkje under behandlinga av den nye abortlova 3. desember. Den som gjekk fram til talarstolen flest gonger, var Marian Hussein (SV).
Foto: Thomas Fure / AP / NTB
Mors liv i salen
Debatten vi fekk høyre då den nye abortlova blei behandla tysdag, strekte seg frå 10.00 til 14.30, frå 1915 til framtida og frå fosteret til den store verda.
Papiravisa