Rock

Lloyd Cole:

On Pain

earMUSIC

Vi flyttar til Berlin og droppar dopen, vi prøver oss på sykling og svømming i staden – slik er planen forteljaren skisserer i «The Idiot», det uimotståelege fjerde sporet på On Pain, den nye studioplata frå Lloyd Cole.

Det vesle stykket bittersøt synthpop fortel drøymande om sykkelturar til studio og diskotek, i jeans og med leggvarmarar (!) – før ein til slutt syklar heim og kjem seg i seng før det vert for seint. L.A. er så 1975, heiter det: «We have to get out, how are we still alive?» Ei livsendring er uunngåeleg: «No more limousines, no more endless white nights» – slik er lovnaden.

Er du mellom dei som har forlese deg berre litt på rockehistorie, er det straks noko kjent med dette scenarioet – for det var jo nett dette Iggy Pop og David Bowie gjorde, på midten av 1970-talet (samarbeidet resulterte i to supre album frå førstnemnde, debutplata The Idiot og Lust for Life (begge kom i 1977), og musikken Bowie skulle lage i byen, høyrer til mellom det beste frå den kanten).

Novelleaktig fantasi

Kvifor gjere bruk av eit stykke overfortald rockemytologi som råstoff? Faren er vel stor for at det kan verte banalt, plumpt, ein slags stivna karikatur ingen har særleg interesse av – men openbert ikkje om låtskrivaren er Lloyd Cole. «The Idiot» er ein slags novelleaktig fantasi rundt historiene om Pop og Bowie, som framstår som eit gammalt ektepar i ein framand by, i kafear og galleri, «just a pair of modern guys escaping history». Det er heilt herleg gjort.

Då eg høyrde Cole på ein klubb i New York i romjula i 2001, kom han med nokre sjølvironiske kommentarar etter at han hadde framført «Hey Rusty», ein av songane på Mainstream (1987), det tredje (og siste) albumet han laga saman med The Commotions (i det mange vil tenkje på som glansdagane): Han var tjueseks då han skreiv låten og gjorde bruk av ordet boulevards, eit ordval han som førtiåring fann litt jålete – kunne ikkje streets ha dugd heilt fint?

Amors piler

Som låtskrivar var Cole rundt tusenårsskiftet på veg bort frå dei smarte songane frå platene på siste halvdel av 1980-talet, som var fulle av kulturelle referansar, og over i noko meir direkte – og åleine på scenen framstod han mest av alt som ein trubadur av det slaget som klarer seg med ein kassegitar.

Det gjer han på sett og vis også no, ikkje minst på «The Idiot». Litt ut i 60-åra er Cole uinteressert i å vere popstjerne – det har snart gått førti år sidan «Perfect Skin» gjorde det brukbart på hitlistene. Snarare er artisten, som lever eit stille liv i den vesle engelske byen Easthampton, oppteken av kunstnarleg kvalitet og utvikling – av å lage musikk han sjølv kunne ha tenkt seg å lytte til, som han seier i eit nyleg avisintervju.

On Pain følgjer opp Guesswork (2019), men er langt meir prega av synth og programmering, som i det flytande, postapokalyptiske avslutningssporet «Wolves». Tekstane er prima. Når det dreier seg om kjærleik, i det nydelege tittelsporet, heiter det: «We sing on pain and the untrained heart/ the cherub in flight and the poison dart.» Amors piler, igjen, altså, men det toler vi når ordsmeden heiter Lloyd Cole.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.