Jazz

Marthe Lea Band:

Herlighetens vei

Marthe Lea, tenorsaksofon, fløyter, piano, vokal, udungu og perkusjon; Andreas Røysum, klarinett, bassklarinett, kontrabassklarinett, fløyte, vokal og perkusjon; Hans P. Kjorstad, fele, vokal og perkusjon; Egil Kalman, bass, modular synthesizer og vokal; Hans Hulbækmo, trommer, perkusjon og vokal. Motvind Records

Marthe Lea dyrkar ei form for musikalsk naivisme. Slik sett er Herlighetens vei ikkje berre ei vidareføring av den kritikarroste debutplata Asura frå 2021, men ei reindyrking.

Det musikalske råmaterialet finn Lea gjerne i folkemusikken, afrikansk som norsk, men råmaterialet er eit utgangspunkt for tolkingar som er særmerkte for Marthe Lea Band. Naivismen ligg i første rekkje i at Lea gjev ein god dag i musikalske konvensjonar. Musikken er ofte rytmisk kompleks, og det improviserte går inn og ut av lydbiletet, men uansett høyrest det heile så liketil.

Harmonikken og rytmikken som ligg under temaet, går som ein tråd gjennom stykka, og improvisasjonane flettar seg rundt. På dette viset får musikken oftast eit meditativt preg. Tittellåten og «Sa brugda» er gode døme. Nærast eit meir konvensjonelt jazzuttrykk kjem ein i den fengande «Ayumi», der Kjorstad verkeleg får strekkja ut, men stort sett er det kollektivet/ensemblet det dreiar seg om.

«Aldri skal eg glemma livet» fangar opp i seg mange av kvalitetane ved denne plata. Folketonen, det særprega perkusjonsarrangementet og den vokale stilen utrykkjer i sum ei audmjuk omfamning av livet, og det beste av alt er at det fungerer like godt på plate som på scenen.

Lars Mossefinn

Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.