Pop

Madonna

Finally Enough Love

Warner Records

Madonna blei fødd i 1958, og i år er det 40 år sidan debutsingelen hennar, «Everybody», blei spelt inn. 50 av utgjevingane hennar – inkludert eit heilt album, You Can Dance, i 1987 – har oppnådd nummer-éin-plassering på den amerikanske Billboard Dance Club Songs-hitlista. Finally Enough Love feirar høvet ved å samle remiksar av 16 av desse, og 19. august kjem ei 50 spor lang samling, Finally Enough Love: 50 Number Ones.

Kortversjonen startar storslått med utvalde spor frå You Can Dance, og denne meldaren er entusiastisk med på notane fram til spor 13: Det er ingen løyndom at underteikna ikkje er fan av den svenske produsenten Avicii, og den overkomprimerte «Girl Gone Wild (Avicii’s UMF Mix)» framstår, med sine heller barnslege og banale synthriff, som temmeleg tam, veik og bleik. Det kjem seg heldigvis fram mot spor 16: Honey Dijons remiks av Madonnas dansehit nummer 50, «I Don’t Search I Find», er ein svært kompetent djup houseproduksjon, og det er teksten til denne songen tittelen til samlinga kjem frå.

Med unntak av ein liten nedtur utgjer Finally Enough Love ei medrivande tidsreise gjennom Madonnas musikkarriere i form av remiksar dei færraste tidligare har høyrt, og eg for min del blir sitjande att svolten på meir. Den komplette samlinga blir nok litt av ei skattekiste som ein vil kunne storkose seg med, lik ein diskotekets kong Krøsus, fanga i popdronninga sitt trollbindande, taktfaste grep. Og nett no vil eg sjå TV-serien Pose igjen. Han handlar om den skeive ballroomscenen i New York på 80-talet, subkulturen som inspirerte og bidrog til videoen til songen «Vogue».

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er DJ, trommeslagar, kunstnar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.