Rock

Duran Duran:

Danse Macabre

BMG

Duran Duran sprang ut or den prangande klubbsubkulturen new romantics i Storbritannia seint på 70-talet, og med romanse i mente gir det vel meining at bandnamnet er lånt frå sci-fi-kultfilmen Barbarella, der antagonisten Durand Durand piner Jane Fondas karakter halvvegs til dauden med eit orgasmeframkallande pumpeorgel.

Danse Macabre, det 16. studioalbumet deira, kom ut halloweenhelga og er ein sursøt dansepopgodtepose med grøssaraktige synthorgelknep, slagkraftig rytmeseksjon og durkdrivne vokalprestasjonar frå frontfigur og kor likeins. Her står grøss og gru på menyen iført blytunge, spretne danseskor, og temaet er dødsangst.

Albumet handsamar breidda i den pophistoriske perioden bandet har gjennomlevd. Her er nye songar og omkalfatra gamle hitar sidestilte med eit vell av coverlåtar av eit breitt artistspekter: Siouxie and the Banshees, Rolling Stones, Billie Eilish, til og med Rickard James’ «Super Freak» (sampla i MC Hammers «Can’t Touch This») er med her.

New wave-veteranorkesteret tar si lange erfaring med å så å seie torturere publikum med øyreorgasmeframkallande dansepop fatt og sender lyttaren til nye høgder; det heile framstår som ei berg-og-dal-bane med stramme kulelager og førarar som veit nøyaktig kva dei gjer; lyttaren kjenner seg trygg i vogna.

Sjå til dømes framføringa av songen «Black Moonlight» på Graham Norton Show. Det som står på scena, er eit band som har lagt all iver og utolmod att i fortida og leverer ein presist koreografert og beint fram sjokkerande avslappa maktdemonstrasjon som osar av kompromisslaus sjølvtillit og enorm, langstrekt erfaring.

Som ein ven underleg poetisk formulerte det: «Det einaste som gjer meg uroa, er at Sean Bean (trommer) skal krepere innan songen er ferdig.» Godt vaksne Duran Duran imponerer – om enn utan nyskaping.

Rasmus Hungnes

er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.