Det tidlause og dagsaktuelle
Heidi Skjerve har ein original vri på miljøengasjementet.
Heidi Skjerve fangar lydar på Storheia.
Foto: Daniel Formo
Samtidsmusikk
Heidi Skjerve:
Songs from Thoreau’s Journal
Heidi Skjerve, vokal; Tora Stølan Ness og Rannveig Ryeng, fiolin; Karoline Vik Hegge, bratsj; Kari Nesdal Sandnes, cello; Finn Magnus Fjell Hjelland, piano. Particular Recordings Collective
Klima- og miljøengasjementet blant norske jazzmusikarar er ikkje å klaga på. God musikk blir det av det også. Benedicte Maurseth, Sigurd Hole, Karl Seglem, alle har dei gjort miljøengasjementet til grøne trådar gjennom utgjevingane Hárr, Roraima og Mytevegar. Siste skot på stuven står Heidi Skjerve for.
Skarpt blikk
Skjerve skriv seg inn i denne relativt ferske tradisjonen med litt gamalmodig løkkeskrift ved å gjera noko så originalt som å gå attende til tekstar av Henry David Thoreau (1817–62), ein poet og filosof som høyrde til den amerikanske varianten av transcendentalisme, men seinare utvikla seg i retning av det ein kan kalla økofilosofi.
Gamalmodig eller tidlaus, Skjerve skriv vakre melodiar med eit skarpt blikk på tekstane. Ho har arrangert strykarane og pianoet på måtar som gjer at dei aldri kjem i vegen for nyansane i mudulasjonane hennar og tekstformidlinga. I tillegg har ho gjort feltopptak og legg inn lydar frå fugl, humle, vatn som sirlar, og frosk som tek oss endå tettare på den naturen Thoreau ikkje kunne koma tett nok på. I «The Art of Walking» er Skjerve og pianist Hjelland i det leikne hjørnet, der dei har ein lettbeint improvisert duett.
Kontrast
Som ein sterk kontrast står «The Vandalism» med kontentumlyd av vindturbinane på Fosen. Thoreau-teksten som byrjar slik «But most men, it seems to me, do not care for Nature/ And would sell their share in all her beauty...», er attgjeven i tekstheftet.
Her er det berre vindturbinane som rår, og me er nærare Dantes inferno enn Thoreaus naivistiske elsk til naturen. Samstundes er «The Vandalism» eit apropos til Thoreaus mest kjende verk, «Sivil ulydnad».
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Samtidsmusikk
Heidi Skjerve:
Songs from Thoreau’s Journal
Heidi Skjerve, vokal; Tora Stølan Ness og Rannveig Ryeng, fiolin; Karoline Vik Hegge, bratsj; Kari Nesdal Sandnes, cello; Finn Magnus Fjell Hjelland, piano. Particular Recordings Collective
Klima- og miljøengasjementet blant norske jazzmusikarar er ikkje å klaga på. God musikk blir det av det også. Benedicte Maurseth, Sigurd Hole, Karl Seglem, alle har dei gjort miljøengasjementet til grøne trådar gjennom utgjevingane Hárr, Roraima og Mytevegar. Siste skot på stuven står Heidi Skjerve for.
Skarpt blikk
Skjerve skriv seg inn i denne relativt ferske tradisjonen med litt gamalmodig løkkeskrift ved å gjera noko så originalt som å gå attende til tekstar av Henry David Thoreau (1817–62), ein poet og filosof som høyrde til den amerikanske varianten av transcendentalisme, men seinare utvikla seg i retning av det ein kan kalla økofilosofi.
Gamalmodig eller tidlaus, Skjerve skriv vakre melodiar med eit skarpt blikk på tekstane. Ho har arrangert strykarane og pianoet på måtar som gjer at dei aldri kjem i vegen for nyansane i mudulasjonane hennar og tekstformidlinga. I tillegg har ho gjort feltopptak og legg inn lydar frå fugl, humle, vatn som sirlar, og frosk som tek oss endå tettare på den naturen Thoreau ikkje kunne koma tett nok på. I «The Art of Walking» er Skjerve og pianist Hjelland i det leikne hjørnet, der dei har ein lettbeint improvisert duett.
Kontrast
Som ein sterk kontrast står «The Vandalism» med kontentumlyd av vindturbinane på Fosen. Thoreau-teksten som byrjar slik «But most men, it seems to me, do not care for Nature/ And would sell their share in all her beauty...», er attgjeven i tekstheftet.
Her er det berre vindturbinane som rår, og me er nærare Dantes inferno enn Thoreaus naivistiske elsk til naturen. Samstundes er «The Vandalism» eit apropos til Thoreaus mest kjende verk, «Sivil ulydnad».
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Gjennom foto og tekst dokumenterte Maria Gros Vatne eit annleis liv på bloggen Wildandfree.no. Ho og mannen Nik Payne forlét bylivet og trygge jobbar til fordel for økologisk gardsbruk og heimeskule. Her ser me sonen Falk.
Foto: Maria Gros Vatne
Frå draum til sorg
Ukjent landskap vinn den eine prisen etter den andre. No er den å finne på lista over filmar som er kvalifiserte til vurdering av Oscar-akademiet i kategorien «Beste dokumentarfilm».
Peter Flamm (1891–1963) var ein tysk lege med jødisk familiebakgrunn som i 1926 gjorde furore med debutromanen.
Foto: Otto Kurt Vogelsang / Ullstein bild
«Jeg? er ein djupt fascinerande og høgst moderne tekst om sinnsforvirring og dobbeltgjengeri»
Marie Blokhus, Gard Skagestad og Kirsti Refseth spelar stykket til den tyske dramatikaren Marius von Mayenburg.
Foto: Monica Tormassy / Det Norske Teatret
Kven har makt over kven?
Velspelt om medviten og umedviten makt, sanning, manipulasjon og illusjon.
The Lady (Willa Fitzgerald) må flykte frå ein galen mann.
Foto: Another World Entertainment
Skrekkfilmen Strange Darling tuklar med tida for å trekke i gang tankane.
Sveinung Rotevatn (V), som ser opp, talte ikkje under behandlinga av den nye abortlova 3. desember. Den som gjekk fram til talarstolen flest gonger, var Marian Hussein (SV).
Foto: Thomas Fure / AP / NTB
Mors liv i salen
Debatten vi fekk høyre då den nye abortlova blei behandla tysdag, strekte seg frå 10.00 til 14.30, frå 1915 til framtida og frå fosteret til den store verda.