Den gråtande syklisten
Laura Veirs har laga plate om tida etter brotet.
Laura Veirs har alltid vore ein sterk låtskrivar, meiner Øyvind Vågnes.
Foto: Lauraveirs.com
Rock
Laura Veirs:
Found Light
Bella Union / Border
Eg veit det er dårleg timing, men det er likevel ein haustsong eg har på hjernen for tida: I «Autumn Song», som opnar årets sommaralbum frå Laura Veirs, Found Light, erklærer ho like godt sommaren for over i første verseline. Tida er inne for å lage ei liste, syng Veirs, ei oversikt over måtar å vere fri på, måtar å sleppe taket på – over alt ein veit no, som ein ikkje visste før.
Det var tidleg på hausten i 2019 at Veirs og ektemannen Tucker Martine gjekk frå kvarandre, og brotet mellom dei skal ha vore både konfliktfylt og komplisert. Ikkje berre hadde dei to barn i lag, også karrierane var filtra saman, i eit musikalsk samarbeid som hadde vart i to tiår.
Vegen vidare
I eit intervju med The Guardian for eit par år sidan fortalde Veirs at ho sykla rundt i Portland, der dei budde, idet forholdet fall frå kvarandre: «Eg tok til å kalle meg sjølv den gråtande syklisten», sa ho lakonisk til avisa.
Tre år seinare er altså Found Light her, ei plate pressemeldingane insisterer på at slike som meg ikkje skal kalle eit «skilsmissealbum». Eg skjøner kvifor, for sjølv om nokre av populærmusikkens største klassikarar har vore nett slike plater, så har dei noko tilbakeskodande over seg, medan dei nye songane til Veirs snarare dokumenterer tida som følgjer brotet, der noko nytt sakte, men sikkert er i emning, ei ny framtid det gradvis vert mogleg å førestille seg.
Utan Martine som medmusikar og produsent har dessutan Veirs kunna oppdage seg sjølv på nytt (med Shahzad Ismaily som medprodusent), og det tolvte studioalbumet hennar stakar på mange måtar ut eit nytt terreng, som i ei lydleggjering av lista ho set føre seg å lage i opningssporet.
Sterk låtskrivar
Det har vorte ei skikkeleg fin plate. Ein sterk låtskrivar har ho alltid vore, men kanskje har ho aldri vore råare og meir rett på enn i ein song som «Seaside Haiku», der det handlar om kor risikabelt det kan kjennest å gi av seg sjølv – og risikabelt høyrest det saktens ut også.
Det er noko utforskande over instrumenteringa på Found Light, som med det minimalistiske, men tindrande pianospelet på «Ring Song», det søkjande saksofonspelet på fleire songar, det gnistrande, skakke felespelet på «Time Will Show You» – og blåsarane og pianoet på nesten-instrumentalen «Komorebi».
Der My Echo (2020) sirkla inn det som var eit rått brot, kjennest Found Light meir som neste steg. Eg trur ikkje lenger Veirs er den gråtande syklisten.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Rock
Laura Veirs:
Found Light
Bella Union / Border
Eg veit det er dårleg timing, men det er likevel ein haustsong eg har på hjernen for tida: I «Autumn Song», som opnar årets sommaralbum frå Laura Veirs, Found Light, erklærer ho like godt sommaren for over i første verseline. Tida er inne for å lage ei liste, syng Veirs, ei oversikt over måtar å vere fri på, måtar å sleppe taket på – over alt ein veit no, som ein ikkje visste før.
Det var tidleg på hausten i 2019 at Veirs og ektemannen Tucker Martine gjekk frå kvarandre, og brotet mellom dei skal ha vore både konfliktfylt og komplisert. Ikkje berre hadde dei to barn i lag, også karrierane var filtra saman, i eit musikalsk samarbeid som hadde vart i to tiår.
Vegen vidare
I eit intervju med The Guardian for eit par år sidan fortalde Veirs at ho sykla rundt i Portland, der dei budde, idet forholdet fall frå kvarandre: «Eg tok til å kalle meg sjølv den gråtande syklisten», sa ho lakonisk til avisa.
Tre år seinare er altså Found Light her, ei plate pressemeldingane insisterer på at slike som meg ikkje skal kalle eit «skilsmissealbum». Eg skjøner kvifor, for sjølv om nokre av populærmusikkens største klassikarar har vore nett slike plater, så har dei noko tilbakeskodande over seg, medan dei nye songane til Veirs snarare dokumenterer tida som følgjer brotet, der noko nytt sakte, men sikkert er i emning, ei ny framtid det gradvis vert mogleg å førestille seg.
Utan Martine som medmusikar og produsent har dessutan Veirs kunna oppdage seg sjølv på nytt (med Shahzad Ismaily som medprodusent), og det tolvte studioalbumet hennar stakar på mange måtar ut eit nytt terreng, som i ei lydleggjering av lista ho set føre seg å lage i opningssporet.
Sterk låtskrivar
Det har vorte ei skikkeleg fin plate. Ein sterk låtskrivar har ho alltid vore, men kanskje har ho aldri vore råare og meir rett på enn i ein song som «Seaside Haiku», der det handlar om kor risikabelt det kan kjennest å gi av seg sjølv – og risikabelt høyrest det saktens ut også.
Det er noko utforskande over instrumenteringa på Found Light, som med det minimalistiske, men tindrande pianospelet på «Ring Song», det søkjande saksofonspelet på fleire songar, det gnistrande, skakke felespelet på «Time Will Show You» – og blåsarane og pianoet på nesten-instrumentalen «Komorebi».
Der My Echo (2020) sirkla inn det som var eit rått brot, kjennest Found Light meir som neste steg. Eg trur ikkje lenger Veirs er den gråtande syklisten.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Skodespelar Svein Tindberg flettar saman eigne barndomserfaringar med 4000 år gamle forteljingar frå Bibelen.
Foto: Marcel Leliënhof
Høgaktuelle forteljingar frå Midtausten
Trur vi Bibelen er ei utdatert bok, tek vi feil. Svein Tindberg syner korleis gamle jødisk-kristne soger talar til vår eksistens no når bombene fell mellom folkeslag.
Foto: Dag Aanderaa
Pyntesjuke og luksuslov
Christian Kvart ville styre pynten, krydderet og konfekten.
Miridae, ei bladtege med oval form.
Foto: via Wikimedia Commons
Levande innsikt om døyande insekt
Ein optimistisk tone råder i ei tettpakka faktabok om dystre utsikter for insekta.
Moss–Horten-ferja er den mest trafikkerte i landet. Skjer det noko uføresett, som då dei tilsette blei tatt ut i LO-streik i fjor, veks køane på begge sider av fjorden.
Foto: Terje Bendiksby / AP / NTB
Pengegaloppen i ferjetoppen
Det står ei Norled-ferje her og ei Torghatten-ferje der – innstilte. Ferja, ein livsnerve for mange, er eigd av folk vi ikkje aner kven er, utanfor vår kontroll.
Yrka med det høgste sjukefråværet er kvinnedominerte med relasjonelt arbeid og høge emosjonelle krav, skriv Lill Sverresdatter Larsen.
Foto: Gorm Kallestad / NTB
Langvarig overbelastning gir rekordhøyt sykefravær
«Vi har lenge drevet en dugnad for å holde skuta flytende.»