Brutal plast
Nicki Minajs femte album er ein underleg skeisesklitur oppå – men i grunnen eigentleg under – plasthudoverflata.
Hiphop/pop
Nicki
Minaj:
Pink Friday 2
Young Money/Republic
Den trinidad-tobagiske, sambandsstatbaserte artisten Onika Tanya Maraj-Petty, også kjend som Nicki Minaj, bidrog tidligare i år til Barbie-filmen med Aqua-hyllesten «Barbie World». Ho slo gjennom med Pink Friday i 2010, og Pink Friday 2 er det femte studioalbumet hennar.
Pink Friday 2 høyrest ved første øyrekast ut til å vere omsløra av eit silkemjukt rosafilter. Opningssporet sklir inn og ut mellom barndom og vaksenliv over Billie Eilish-samplingar, gospelkor og bedehuspiano: «Who wanna play with Nicki», rappar ho over den kjende ljoden av vrengde Roland 808-sub-basstrommer på spor 2, «Barbie Dangerous». «Murda murda murda murda», messar ho nokre spor seinare, på «Beep Beep».
Det er ikkje berre dokker «The Queen of Rap» leikar seg med; den glatte plastkarakteren hennar er på same tid ein hardbarka actionfigur: Barbie, superheltinne og vondt supergeni i ein og same persona, og når siste låt, den brutalt hjarteskjerande og svulmande R&B-balladen «Just the Memories», der Minaj mimrar om klassekameraten som blei drepen med eit stilettknivstikk i nakken, tonar ut, lurer eg på om eg har blitt rundlurt. Om eg har blitt forvilla ut på ein rundtur på glattplastisen.
Og det har eg så sanneleg. Kanskje eg har lurt meg sjølv? Og så sit eg no der, då, der eg ligg og gispar etter luft under den brotne overflata og tenkjer i mitt opprørte sinn at det er ikkje plast alt som glinsar. Det rosa filteret var eit slør. Eg merka knapt at det blei løfta, og det som blei avslørt, var at det var ei tåke av blod heile tida. Nicki Minaj, altså, ein skal ikkje skode ho der på dei bortbarberte håra. Der fekk ho meg.
Rasmus Hungnes
er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Hiphop/pop
Nicki
Minaj:
Pink Friday 2
Young Money/Republic
Den trinidad-tobagiske, sambandsstatbaserte artisten Onika Tanya Maraj-Petty, også kjend som Nicki Minaj, bidrog tidligare i år til Barbie-filmen med Aqua-hyllesten «Barbie World». Ho slo gjennom med Pink Friday i 2010, og Pink Friday 2 er det femte studioalbumet hennar.
Pink Friday 2 høyrest ved første øyrekast ut til å vere omsløra av eit silkemjukt rosafilter. Opningssporet sklir inn og ut mellom barndom og vaksenliv over Billie Eilish-samplingar, gospelkor og bedehuspiano: «Who wanna play with Nicki», rappar ho over den kjende ljoden av vrengde Roland 808-sub-basstrommer på spor 2, «Barbie Dangerous». «Murda murda murda murda», messar ho nokre spor seinare, på «Beep Beep».
Det er ikkje berre dokker «The Queen of Rap» leikar seg med; den glatte plastkarakteren hennar er på same tid ein hardbarka actionfigur: Barbie, superheltinne og vondt supergeni i ein og same persona, og når siste låt, den brutalt hjarteskjerande og svulmande R&B-balladen «Just the Memories», der Minaj mimrar om klassekameraten som blei drepen med eit stilettknivstikk i nakken, tonar ut, lurer eg på om eg har blitt rundlurt. Om eg har blitt forvilla ut på ein rundtur på glattplastisen.
Og det har eg så sanneleg. Kanskje eg har lurt meg sjølv? Og så sit eg no der, då, der eg ligg og gispar etter luft under den brotne overflata og tenkjer i mitt opprørte sinn at det er ikkje plast alt som glinsar. Det rosa filteret var eit slør. Eg merka knapt at det blei løfta, og det som blei avslørt, var at det var ei tåke av blod heile tida. Nicki Minaj, altså, ein skal ikkje skode ho der på dei bortbarberte håra. Der fekk ho meg.
Rasmus Hungnes
er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Fargerikt om tolsemd
Me får garantert høyra meir til komponisten Eilertsen.
Birger Emanuelsen har skrive både romanar, essay og sakprosa etter debuten i 2012.
Foto: Christopher Helberg
Endringar til godt og vondt
Birger Emanuelsen skriv om folk slik at ein trur på det.
Me drog til månen av di det var teknologisk mogleg. Eit strålande døme på det teknologiske imperativet. Her vandrar astronaut Buzz Aldrin frå Apollo 11 rundt og les sjekklista si på venstre arm på ekte ingeniørvis.
Kjelde: Nasa
Teknologisk imperativ!
«Birkebeinerne på ski over fjellet med kongsbarnet».
Foto: Morten Henden Aamot
Eit ikonisk stykke kunst er kome heim
Medan gode krefter arbeider for å etablere eit museum for kunstnarbrørne Bergslien på Voss, har den lokale sparebanken sikra seg ein originalversjon av eit hovudverk av målaren Knud Bergslien.
Frå rettsoppgjeret i Trondheim etter krigen. Henry Rinnan på veg inn i tinghuset i Trondheim 30. april 1946.
Foto: NTB
Rett i fella
Nikolaj Frobenius tar seg altfor godt til rette i kjeldematerialet. Rinnan-romanen hans er både problematisk og uinteressant.
Papiravisa