Rock

Bob Dylan:

More Blood, More Tracks: The Bootleg Series Vol. 14

CBS

Ein septemberdag i 1974 gjekk Bob Dylan i studio i New York for å spele inn nokre nye songar. Men kva form skulle dei få? Han var ikkje sikker. Først framførte han dei åleine på kassegitaren, deretter fekk han med seg nokre musikarar, og slik heldt han fram, i tre dagar til, før han gav seg.

Plata vart gjort klar for utgiving, og testutgåver vart til og med distribuerte til nokre få utvalde lyttarar. Men så, i romjula same år, fekk Dylan kalde føter. Han fekk føre seg at han burde ta ein runde til med materialet og tok med seg lokale musikarar til eit platestudio i Minneapolis, der han i løpet av eit par dagar spelte inn nye versjonar av fleire av songane.

På toppen

For meg har alltid albumet, som kom ut av desse øktene, vore den største Dylan-plata – eg høyrer til i leiren som plasserer Blood on the Tracks (1975) aller øvst, ikkje berre i artistens diskografi, men på alskens topp 10-lister eg har rota med opp gjennom åra. For nokre år sidan skreiv den amerikanske forfattaren Rick Moody ein lovsong til albumet; han er med i Benjamin Hedins bok Studio A: The Bob Dylan Reader (2004), og kvar gong eg les den kortpusta panegyrikken igjen, nikkar eg med, «of thee I sing, best album ever made».

Ei stund hadde eg nok med plata slik ho til slutt kom ut den gongen, på nyåret i 1975, men allereie seint i tenåra, då Dylan-gnisten for alvor vart tend, las eg oppslukt om dei alternative versjonane frå septemberdagane i New York. Og etter kvart som eg fann vegen til små glimt, både på Biograph (1985) og den første Bootleg Series-boksen (1991), laga eg mine eigne spelelister av materialet – først på kassett, så på CD og seinare på telefonen. For meg har Blood on the Tracks alltid vore ei samling med songar i rørsle.

Alle arkivopptak

Med More Blood, More Tracks, som i éi utgåve samlar alt som finst i arkivet av opptak frå øktene i 1974 over seks plater, kjem det nok nye lister. Eit nesten seksti sider langt hefte gjer det også mogleg å kartleggje korleis Dylan utvikla tekstane gjennom arbeidet med musikken. For dei som er glade i albumet og eigentleg greier seg med ei enkel, alternativ utgåve av det, er dette også mogleg, og i høgste grad tilrådeleg. Særleg har fleire av versjonane Dylan laga åleine i studio i New York, noko rått og nært over seg, som flikkinga og musiseringa i Minneapolis med sin vimsete virtuositet aldri heilt klarte å erstatte.

Blood on the Tracks er eit slikt album som får ein inspirert lyttar og fortolkar til å ville arbeide med materialet, slik Tom Roger Aadland gjorde det på fint vis med den nynorske utgåva Blod på spora (2009). I den flotte Dylan-bok Den store sangen (2016) hevdar Gisle Selnes at Blood on the Tracks i ein viss forstand er eit uferdig album – at plata har noko grunnleggjande diffust over seg. Med More Blood, More Tracks er prosjektet verken ferdigare eller klårare. Men i dette mylderet mistar heller ikkje materialet krafta si, i alle fall ikkje for denne lyttaren – snarare tvert om.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.