Blod og ætt

Hovudsensasjonen fall i fisk. Berlinfilharmoniens sjefdirigent Kirill Petrenko skulle for fyrste gong dirigera Bergen Filharmoniske Orkester (BFO), men måtte kasta inn handkledet på grunn av sjukdom. BFOs sjefdirigent Edward Gardner steppa inn i siste liten – og sikra haustens konserthøgdepunkt i Bergen med ei sjeldsynt god framføring av Richard Strauss’ (1864–1949) Elektra.

Operaen blei urframført i 1909. Librettoen er av den austerrikske forfattaren Hugo von Hofmannsthal (1874–1929), som baserer seg på dramaet med same namn av Sofokles. Diktaren tolkar her den greske tragedien i tidas ånd, under påverknad av filosofien til Nietzsche og psykologien til Freud.

Når det gjeld tonesetjinga, er dette Strauss på sitt krassaste. Han blir rekna som seinromantikar, men i denne operaen manglar dei smeikjande melodiane. Musikken er modernistisk, ja, ekspresjonistisk, med kakofone harmoniar og klangblokker harde som granitt. Orkestermannskapet er kolossalt, med over 110 instrumentalistar.

Blodfest

Som tilfellet er i mange greske tragediar, handlar også Elektra om vald i nære relasjonar. Me er ved hoffet i Mykene, der kong Agamemnon, nett heimkomen frå trojanarkrigen, er blitt øksa i hel i badekaret. Kona hans, dronning Klytaimnestra, og elskaren hennar, Aigistos, står bak, og kongsdottera Elektra sver hemn. Den skal vera gruvsam, for mordarane og hjelparane deira skal slaktast over kongsgrava. Grava skal badast i blod, og på den vil Elektra dansa ein ekstatisk dans. Den morbide rettferda skjer fyllest – og i sluttscenen segnar ho død om i blodfesten.

Solid sopran

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare