Jazz

Espen Berg:

Water Fabric

Espen Berg, piano; Hayden Powell, trompet og flygelhorn; Harpreet Bansal, fiolin; Ellie Mäkelä, bratsj; Joakim Munkner, cello; Per Oddvar Johansen, trommer. Odin

I 2020 tinga Jazzfest i Trondheim, Maijazz og Oslo jazzfestival verket Water Fabric. To år seinare blei det framført på desse festivalane, og tidlegare i år blei det innspelt i Rainbow Studio.

Verket er ein suite i sju delar, der siste del er eit verk i verket: «Triple Point Suite». I fleire delar av verket gjev Espen Berg utfordringar til medlemer i bandet, mellom anna i eit av høgdepunkta på plata, opningssporet «Sun Glacier». Harpreet Bansals innleiing får deg på kroken med ein gong, og resten er eit meisterverk i sakte oppbygging ­– fascinerande musisering rundt eit enkelt pianoostinat.

Kontrasten er sterk til den meir intrikate «Circumzenithal», der Berg og Hayden Powell unisont framfører eit Alperin/Corea-inspirert tema oppå ein arpeggiogroove av strykarane og eit minimalistisk trommespel. Stykket munnar ut i ein dialog mellom ensemblet og ein improviserande Johansen, før dei vender attende til ein variasjon av temaet.

Berg er mest interessant som komponist i dei fem kortare stykka. I godt elleve minuttar lange «1914» er styrkarsekvensen på tampen sår og medrivande, spesielt når trompeten kjem inn, men innleiinga manglar retning og identitet.

I nemnde «Triple Point Suite» spelar Powell eit vakkert og meditativt tema som han varierer over, til strykarane bryt det av med ein sekvens, og Berg introduserer neste del med eit svevande pianoostinat før det groovande og Jarrett-inspirerte hovudtemaet blir introdusert om lag midtvegs i suiten. Dette blir snudd og vendt på, og Ellie Mäkelä spelar eit vakkert kor, men i staden for å stå løpet ut, tek Berg lufta ut av ballongen og vender på eit vis attende til utgangspunktet.

Lars Mossefinn

Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.