Konsert

J.S. Bach:

Matteuspasjonen

Solomon’s Knot; Chas Kelly, orgel

Nikolaikirche Leipzig, måndag 12. juni

Matteuspasjonen, BWV 244, er Bachs mest monumentale verk, både i lengd (150 minutt) og besetning (høvesvis to kor og orkester, i tillegg til song­solistar). Stykket, som blei urframført i Thomaskyrkja i 1727, er for meg høgdepunktet i heile den protestantiske kyrkjemusikken. Den kontemplative og kjenslemessige djupna er utan sidestykke i Bachs livsverk. Å oppleva ei god tolking av opningssatsen «Kommt, ihr Töchter, helft mir klagen» (Kom, døtrer, hjelp meg å klaga), der dei samanvovne melodiane stig sakte opp or bassens pulserande djupn og gradvis fyller heile kyrkjerommet med vemodsklang – slikt gjev kjensla av å vera vitne til det opphøgde og fullkomne.

Framføringa til Solomon’s Knot kjem eg seint til å gløyma. Fyrste gongen eg høyrde dei, var under Bachfest i 2016, der det spesielle nærværet deira på scena blei ei skilsetjande oppleving. Dei kallar seg eit «barokkollektiv», for dei har ingen dirigent. Å halda samspelet i orden utan ein leiar i eit verk som Matteuspasjonen, er imponerande. Solistane syng òg alt utanboks, merksemda deira er difor alltid retta mot publikum.

Framføringa var ikkje teknisk heilt lytefri. Evangelisten (tenoren som ber fram evangelieteksten og driv handlinga) gløymde éin stad teksten og trong eit hint frå medmusikarane for å koma vidare. Også solooboisten fall éin gong ut og måtte improvisera (jamvel instrumentalsolistane spelte utan notar). Men ensemblets dramatiske og direkte tilnærming kompenserte for slikt småtteri.

Sjur Haga Bringeland