Musikk
A-wop-bop-a-loo-bop!
Lisa Cortés’ film om Little Richard stikk seg ut i flaumen av musikkdokumentarar.
Little Richard, som eigentleg heitte Richard Wayne Penniman, på scena.
Foto frå dokumentarfilmen
Året er 1972, og Little Richard sit ved tangentane der han vert intervjua av BBC. Pianospelet, røysta, utstrålinga, heile det ustyrlege, frigjerande vesenet som utfaldar seg på skjermen med slik kraft: Det vesle klippet som får opne Lisa Cortés’ film av året passar perfekt.
Skal du velje deg ein musikkfilm denne jula, kan du gjere verre val enn å få på Little Richard: I Am Everything, som til sjuande og sist vert ein film om langt meir enn musikk. Då Little Richard gjekk bort for tre år sidan, peika kritikaren og forskaren Tavia Nyong’o – ei av dei viktige røystene i filmen til Cortés – i eit minneord på korleis artistens svarte og skeive urkraft kan verte mobilisert mot den kvite nasjonalismen som har fått så stor politisk makt i USA.
Når I Am Everything kjennest så viktig her og no, er det ikkje berre fordi filmen maktar å vise kor fundamentalt og undervurdert avtrykket til artisten har vore, men også fordi Cortés insisterer på dei etiske og politiske implikasjonane som følgjer ein slik revisjon. «Fleire av oss bør kunne erkjenne og erklære kven vi er», seier forfattaren og forskaren Zandria Robinson – ei anna viktig røyst – mot slutten av filmen, utan den patosen vi ofte ser i slike dokumentarfilmar. Snarare kjennest det heilt rett og passande at akkurat I Am Everything insisterer på menneskeverd, idet forteljinga om Little Richard munnar ut.
Overskridande
Richard Wayne Penniman var grunnleggjande annleis, observerer Robinson, med referanse til klangbotnane i ordet queerness. Oddsa var store mot at han skulle verte Little Richard slik vi kjenner han: oppvekst med ein fot som var kortare enn den andre, i ein tolvbarns familie i eit bitte lite hus i Macon i Georgia, med ein far som fungerte som både diakon i ei baptistkyrkje, nattklubbeigar og heimebrentproduset.
Gutungen vart fødd inn i eit liv med motsetnader, og dei skulle det ikkje verte færre av i vaksenlivet, der både rocken og religionen drog i han og ikkje sleppte taket. Då han etter ei omvending fornekta legninga si på seinkvelds-TV, var det tungt for mange, særleg dei som kjende til dei verkelege røtene i hans overskridande, performative kraft.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
