Attkjennande og meir variert
Koret til Berg på «Song for The Resilient» er aleine verdt pengane.
Ellen Brekken leier bandet med Espen Berg, Magnus Sefaniassen Eide og Magnus Bakken.
Foto: Julie Hrncirova
Jazz
A Tonic for The Troops:
Realm of Opportunities
Magnus Bakken, tenor- og sopransaks; Espen Berg, piano; Ellen Brekken, bass; Magnus Sefaniassen Eide, trommer. Odin
Også underteikna var begeistra då A Tonic for The Troops debuterte med Ambush tidleg i 2021. Bandet fekk ei mengd spelejobbar, og orkesterleiar Brekke har fått tid til å skriva fem nye låtar som er meir mangfaldige enn samlinga på debuten.
På både opningslåten «Realm of Opportunities» og avslutninga «A Cup of Ambition» fossar dei fram i kjent stil. Spesielt i tittellåten lagar Brekken og Sefaniassen Eide eit «vulkansk» underlag for Bakken og Berg. Særleg Bakken gneistrar på Brecker-maner. Den leikne avslutninga er utstillingsvindauge til solisten Brekken, men også Berg har her ein av sine beste solistiske strekk. Bandet osar av overskot i ein låt som er kjenneteikna av dei mange stopp/start-sekvensane.
«Jon» er ei hylling til trommelegenda Jon Christensen. Låten, gladlynt og vemodig på same tid, kunne ha vore ein del repertoaret til Keith Jarretts europeiske kvartett, sjølv om Bakken er nærare Dewey Redman enn Jan Garbarek i spelet sitt.
«Artic Waltz» er sjølve glansnummeret til Bakken. Han får høve til å snu og venda på låten med svært god respons frå Berg.
Solistisk er det likevel koret til Berg på den over tolv minuttar lange «Song for The Resilient» som tek kaka. Brekken har tileigna låten til hardt prøvde kvinner i Afghanistan og Irak. Berg og Brekken innleier, og Bakken presenterer temaet med ulike nyansar. Fire og eit halvt minutt ut i låten tek Berg over og spelar eit over fire minuttar langt kor som er det vakraste og mest velformulerte eg har høyrt på lenge. Ikkje berre følgjer ideane kvarandre naturleg og logisk, men han har ei heilskapleg form som imponerer. Han serverer Bakken, som inspirert tek det vidare, før han vender attende til det ettertenksame temaet. Ei vellukka andreplate!
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Jazz
A Tonic for The Troops:
Realm of Opportunities
Magnus Bakken, tenor- og sopransaks; Espen Berg, piano; Ellen Brekken, bass; Magnus Sefaniassen Eide, trommer. Odin
Også underteikna var begeistra då A Tonic for The Troops debuterte med Ambush tidleg i 2021. Bandet fekk ei mengd spelejobbar, og orkesterleiar Brekke har fått tid til å skriva fem nye låtar som er meir mangfaldige enn samlinga på debuten.
På både opningslåten «Realm of Opportunities» og avslutninga «A Cup of Ambition» fossar dei fram i kjent stil. Spesielt i tittellåten lagar Brekken og Sefaniassen Eide eit «vulkansk» underlag for Bakken og Berg. Særleg Bakken gneistrar på Brecker-maner. Den leikne avslutninga er utstillingsvindauge til solisten Brekken, men også Berg har her ein av sine beste solistiske strekk. Bandet osar av overskot i ein låt som er kjenneteikna av dei mange stopp/start-sekvensane.
«Jon» er ei hylling til trommelegenda Jon Christensen. Låten, gladlynt og vemodig på same tid, kunne ha vore ein del repertoaret til Keith Jarretts europeiske kvartett, sjølv om Bakken er nærare Dewey Redman enn Jan Garbarek i spelet sitt.
«Artic Waltz» er sjølve glansnummeret til Bakken. Han får høve til å snu og venda på låten med svært god respons frå Berg.
Solistisk er det likevel koret til Berg på den over tolv minuttar lange «Song for The Resilient» som tek kaka. Brekken har tileigna låten til hardt prøvde kvinner i Afghanistan og Irak. Berg og Brekken innleier, og Bakken presenterer temaet med ulike nyansar. Fire og eit halvt minutt ut i låten tek Berg over og spelar eit over fire minuttar langt kor som er det vakraste og mest velformulerte eg har høyrt på lenge. Ikkje berre følgjer ideane kvarandre naturleg og logisk, men han har ei heilskapleg form som imponerer. Han serverer Bakken, som inspirert tek det vidare, før han vender attende til det ettertenksame temaet. Ei vellukka andreplate!
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Laila Goody, Maria Ómarsdóttir Austgulen, Trond Espen Seim og John Emil Jørgenrud i nachspielet frå helvete som stykket til Edward Albee blir kalla.
Foto: Erika Hebbert
Sterkt om livsløgn og overleving
Gode skodespelarprestasjonar i intens kamp på liv og død.
Den nye statsministeren i Frankrike, Michel Barnier, blir klappa inn av den utgåande, Gabriel Attal, i ein seremoni på Hôtel Matignon i Paris 5. september.
Foto: Stephane De Sakutin / Reuters / NTB
Ny statsminister med gjeld, utan budsjett
No lyt alt skje raskt i fransk politikk for å avverje nye kriser.
Justis- og beredskapsminister Emilie Enger Mehl på veg til pressetreffet om motarbeiding av kriminalitet. Også statsminister Jonas Gahr Støre og finansminister Trygve Slagsvold Vedum deltok.
Foto: Thomas Fure / NTB
– No ser me effekten av færre politifolk
Det er mykje regjeringa kunne gjort som dei ikkje har gjort. Me er ikkje imponerte, seier Helge André Njåstad (FrP).
Den oppdaterte boka om rettens ironi er ei samling av tekstar frå Rune Slagstad gjennom førti år.
Foto: André Johansen / Pax Forlag
Jussen som styringsverktøy
Rettens ironi, no i fjerde og utvida utgåve, har for lengst blitt ein klassikar i norsk idé- og rettshistorie.
Finn Olstad har doktorgrad i historie og er tidlegare professor ved Seksjon for kultur og samfunn ved Noregs idrettshøgskule.
Foto: Edvard Thorup
Det nye klassesamfunnet
Finn Olstads nye bok er eit lettlese innspel til ei sårt tiltrengd innsikt i skilnaden mellom fakta og ideologi.
Papiravisa