The Rolling Stones – no utan trommis Charlie Watts (1941–2021) – turnerer i Europa i sommar, i året då både Mick Jagger og Keith Richards fyller 79. Det seier noko om den slitesterke plassen dei har i rockehistoria, at opptaket på konsertalbumet Live at the El Mocambo, som kjem ut i dag, er nesten 45 år gammalt. Det var tidleg i mars i 1977 at bandet spelte to hemmelege konsertar i klubben El Mocambo i Toronto, for eit publikum på vel tre hundre menneske kvar kveld, altså eit sjeldan unntak frå den langt mindre spontane arenarocken som no har dominert i fleire tiår, og som ein også kan vente seg i juni og juli.

Ikkje berre er energien høg på opptaket, det er også prega av ei laussleppt speleglede det ikkje er så mykje rom for i dei store sceneproduksjonane som no atter skal fylle ulike stadionanlegg og parkar. Repertoaret reflekterer elles at dei beste albuma deira berre var nokre få år gamle – eg tenkjer på syttitalsplatene Sticky Fingers (1971), Exile on Main St. (1972), Goats Head Soup (1973), It’s Only Rock’n Roll (1974) og Black and Blue (1976).

Dei ti utgivingane som har følgt fram til vår tid, kom med ujamne mellomrom og skiftande kvalitet – men at det skal skje, høyrer framleis til i ei fjern framtid denne marskvelden i 1977, i ein liten klubb i den canadiske hovudstaden, idet Jagger struttar ut på scenen, og dei gir seg i kast med «Honky Tonk Women». Eg droppar årets turné, men unner meg ein tur i tidsmaskinen.

Øyvind Vågnes