Ein artist eg stadig vender tilbake til på desse sidene, er Karen Dalton (1937–1993), låtskrivaren, musikaren og songaren som var ein del av det segnomspunne folkmiljøet i Greenwich Village på 1960-talet, men som forsvann frå musikken etter berre to plater, It’s So Hard to Tell Who’s Going to Love You the Best (1969) og In My Own Time (1971).

Sistnemnde er no ute i ei såkalla deluxe-utgåve, femti år etter at albumet kom ut, og ikkje selde stort. Om du er typen som ikkje nøyer deg med noko anna enn eit fysisk objekt, kan dette vere det beste møtet med Daltons klassiske album, som høgkvalitetsvinyl og med mangt medfølgjande materiale, mellom anna eit lite hefte med tekstar av Lenny Kaye, Nick Cave og Devendra Banhart, men plata er like god som ho alltid har vore, uansett kva utgåve du lyttar til.

Ein fin introduksjon til Dalton finst i musikkdokumentaren Richard Peete og Robert Yapkowitz kom med for eit par år sidan, In My Own Time: A Portrait of Karen Dalton, der Cave også dukkar opp, og forfattaren Rick Moody, og der Angel Olsen les frå dagbøkene og dikta artisten skreiv. Musikken til filmen var det Julia Holter som stod for – ei stadfesting av kor breitt og djupt Dalton har verka etter si altfor korte levetid.

Øyvind Vågnes