Då eg først såg maratonfilmeksperimentet Renaldo & Clara (1978) midt på 1990-talet ein gong, var det ei lang scene eg beit meg merke i: Ein fyr med solbriller røykte og spelte på eit flipperspel og snakka i veg om barndomsminne, Sisyfos-myten, draumen om å verte skodespelar, folkmiljøet i Greenwich Village og mangt anna: ein sann forteljar. Først seinare fann eg ut at den karismatiske karen var David Blue (1941–1982).

Renaldo & Clara, som vart teken opp på midten av 1970-talet, er laust organisert rundt Bob Dylan og menneska som følgde han før og under Rolling Thunder Revue-turneen, mellom dei Blue, som sjølv var ein akta trubadur, ein slik som låtskrivarar held høgt for kvaliteten på handverket – ein av dei som løfta han fram var Leonard Cohen.

For min del hamna Blue i skuggen av samtidige som fekk leve lenger enn han, men i det siste har eg lytta til Stories (1972), som har komme i ei eksklusiv vinylutgåve på Eremite Records, og det er verkeleg eit framifrå album (der Jack Nitzsche, Rita Coolidge og Ry Cooder dukkar opp): Spor som «Looking For a Friend», «House of Changing Faces» og «The Blues (All Night Long)» står ikkje tilbake for det beste av det som kom ut på den tida. Ta ein lytt.

Øyvind Vågnes