Dei kan knapt vite kva det vil føre med seg, Yesmin, Bella og Nati, når dei tullar litt og endar med å kle seg i hijab og lage ein video der dei mimar til R.E.M.-songen «Losing My Religion» – den vesle filmsnutten går viralt, og fører med seg både føreseielege og uføreseielege konsekvensar for dei tre, i regissør Kurdwin Ayubs debutfilm Sonne, med den norske tittelen Bak sløret (2022), der uttrykksfulle Melina Benli imponerer i rolla som Yesmin.

Eg såg filmen på Bergen internasjonale filmfestival førre helg og vart slegen av Ayubs levande skildring av dei kurdiske miljøa i Wien – men også av rolla musikk kan spele når ein set seg sjølv i scene i vår samtid. Den mandolindrivne «Losing My Religion» (1991) var i si tid ein høgst usannsynleg global hit, og måten songen figurerer på i Bak sløret, er ei forfriskande påminning om kva som faktisk bur i låten, og dei lange reisene ein tekst og ein melodi kan leggje ut på.

Bak sløret fører indirekte sjåaren frå reservoaret av amatørfilm på YouTube og heile vegen tilbake til musikkvideoen Tarsem Singh laga for R.E.M., med sin tvitydige ikonografi. Kva gir songen uttrykk for, når Yesmin, Bella og Nati røskar tak i han? Og kva tyder alt saman for foreldra til Yesmin, eller for alle dei andre som etter kvart ser og meiner sitt? Meir enn å gi svar på slike spørsmål, inviterer Bak sløret til diskusjon rundt dei – slik gode filmar skal gjere.

Øyvind Vågnes