Jazz

Espen Eriksen og Gunnar Halle:

Sangboka

Gunnar Halle, trompet og elektronikk; Espen Eriksen, piano. Unit Records

Songskatten som Eriksen og Halle auser av på denne utgjevinga, er alle henta frå eldre songbøker. Duoen høyrer til ein av dei siste generasjonane som fekk desse songane inn med morsmjølka. Mange musikarar har gjort versjonar henta frå den same songskatten, men eg kan ikkje minnast å ha høyrt eit tilsvarande konseptalbum.

Respekten for det melodiske utgangspunktet er sterk og gjennomgåande, men heile poenget er å setja sitt stempel på eit materiale som til dei grader er kjent og kjært. I det store og heile lukkast dei to. Det er sjølve melodien som har vore styrande for tolkingane deira. «Ola Glomstulen» er eit godt døme i så måte.

Dei nyttar ein rik palett av verkemiddel, men felles for all verkemiddelbruk er diskresjon. Harmoniseringa er minimalistisk, og rytmisk vekslar det frå rubato-parti til underliggjande groovar, men det blir heile tid berre hinta. Eriksen brukar registeret på flygelet effektfullt.

Innleiinga på «Blant alle lande» og «Mellom bakkar og berg» (som er L.M. Lindemans tonesetjing av diktet «Nordmannen» av Ivar Aasen) er to illustrerande døme på dette. Sistnemnde er også favoritten min på plata. Halle brukar elektronikken med varsemd.

Den naivistiske «Jeg er havren» blir skjemd av ein «salsafigur» i pianoet som blir variert og transponert gjennom heile låten, og stort sett berre er i vegen, men dette er einaste minuset i ei fin og nostalgisk lytteoppleving.

Lars Mossefinn

Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.