Teater
Med Bowie mot verdsrommet
Mektig musikk blir godt framført, men druknar delvis i teknologisk forelsking.
Bjørn Willberg Andersen speler hovudrolla som Thomas Newton.
Foto: Den Nationale Scene
Å lage ei framsyning bygd på ikoniske David Bowies musikk kan aldri gå gale. Det gjer det heller ikkje her, men særleg dristig er det ikkje. Regissør og teatersjef Stefan Larsson har valt å lage film av historia, filma i sanntid. På eit filmlerret som dekkjer heile sceneopninga, får vi sjå det skodespelarane gjer bak lerretet.
Slik skal det jo vere i norsk teater no, og lenge fungerer det fint. Vi vinn nærleik til hovudpersonen og opplever strevet og kampane hans på kloss hald. Men etter ein times tid får Larsson det føre seg at han vil imponere oss med det fine og avanserte tekniske apparatet som har gjort denne oppsettinga mogleg.
Heilt greitt, det. Men resten av framsyninga blir vi ikkje kvitt det. Då skal alt som skjer på scenen, synast fram i dobbelt perspektiv. Eg kan ikkje sjå at denne teknologiske forelskinga tilfører opplevinga noko som helst anna enn forstyrring. Men det får sjølvsagt ein tilleggseffekt når den aller siste scenen skjer etter at lerretet er heva, og vi møter det «røynlege» livet.
Gammalt og nytt
Lazarus er eit prosjekt eg trur kan ha levd med David Bowie i alle høve sidan han spelte hovudrolla som det menneskeliknande romvesenet Thomas Newton i filmatiseringa av Walter Tevis’ sci-fi-roman The Man Who Fell To Earth i 1976. Musikalen, som er eit slags framhald av romanen frå 1963, var det siste Bowie rakk å lage før han døydde av kreft i 2016.
Berre nokre få av songane er nyskrivne, dei fleste er frå 1970–80-åra. Det eg opplever som den svakaste delen av framsyninga, er historia Enda Walsh har spunne i forlenginga av romanen til Tevis. Samanhengen mellom forteljinga hans og songtekstane til Bowie er ikkje alltid god.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
