Magnifikt

Standard­innspelinga

Freistar det med litt festleg musikk fyrste juledag? Då tilrår eg å leggja Johann Sebastian Bachs (1685–1750) Magnificat, BWV 243, i spelaren. Denne dagen, 25. desember, er det nemleg 300 år sidan dette verket blei urframført i Thomaskyrkja i Leipzig. Jula 1723 var den fyrste for Bach som ny thomaskantor, og trongen hans til å markera seg i embetet avla ei rekkje storfelte kyrkjemusikkverk dette året.

Denne latinske tonesetjinga av Marias lovsong frå Lukasevangeliet er vel det mest praktfulle, med fem songsolistar, femstemmig kor, tre trompetar og paukar, i tillegg til fløyter, oboar, fagott – og dei obligatoriske strykarane.

Potent

Ikkje ulikt Juleoratoriet, som hadde urpremiere fyrste juledag ti år seinare, byrjar magnificatet med eit skikkeleg smell. Opningsorda «Mi sjel høglovar Herren» er tonesette i roleg, dansande tretakt, som på typisk Bach-vis blir utbrodert med ein vrimmel av lynsnare sekstendelsnotar.

Få Bach-verk har så store kontrastar på kort tid. Rå kraft dominerer i sats 7, «Fecit potentiam» (Han gjorde storverk med sin sterke arm), medan sats 10, «Suscepit Israel» (Han tok seg av Israel, sin tenar), er varleiken sjølv. Mest elegant er vel nummer 9, altarien «Esurientes» (Han metta dei svoltne med gode gåver), der to fløyter rører seg hugnadsfullt i parallelle melodirørsler.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare