Ein fin soldag. Mykje snø. Elles lite og inkje gjort. Ein skral dag soleis. Prøvt å lesa um Kant. Tungt. Prøvt å lesa «Little Gidding» av Eliot. Filosofi, innvikla prat. Set litt i Ordene av Sartre. Tull um sin barndom – ser ut til å ha vore som åri til lesehuga ungdomar flest.

Dei gongene du spontant har lydt ditt hjarta, angrar du ikkje på; dei skin enno med ein eigen glans i sinnet.

«Hjärtats dumhet» er eit uttrykk hjå Ekelund. Det segjer so mykje. Venteleg er det det som gjer at folk so ofte vert sjuke der. Det å bannlysa all sentimentalitet frå liv som kunst, er noko som i lengdi hemner seg. Det skal ikkje gråtast, heiter det. Ver hard. Men mange har gråte seg friske.

Oscar Loerke: Das alte Wagnis des Gedichtes. Dette er eit essay yver diktet, skrive i 1935. Han kjem vel her med hovudtankane for modernismen.

Leiting: Dei skuldar moderne litteratur og kunst for at dei grev i skit og søyle, i last, hor, mord, krig, død og undergang. Ja vel. Men likevel er denne kunsten på leit etter ljoset, det sant menneskjelege. Det finn ein gjerne helst i ulukka.

Dei gamle leita òg etter Gud i mennesket, men på finare stader. Nei, ein skal vera varsam med å fordøma dei nye retningane.

Tanklyrikk og stemningslyrikk (etter Loerke). Tankelyrikk kan ofte vera hard, kald, naken, og vert sjeldan kunst. For det um du set ein tanke på rim, vert det ikkje difor kunst. Her er ein fåre.

Stemningslyrikk er òg sjeldan bra. Og mykje vas og sprøyt har vorte laga av det slaget. Av dette fylgjer ikkje at tankar, kjenslor er bannlyste frå diktet. Nei, men dei må gå saman til ei høgare eining, verta anskuelse.