Var austover ein 10 dagars tid. Låg fyrst på Voss, andre natti på Hønefoss. Veret var fint og Hallingdal var strålande haustfargar. Endå veldigare syntest eg Hadeland var. Kom i hug Wergeland og Jørgen Moe. Kor gløgt har dei ikkje set, kor norske var dei ikkje!

Kom til Oslo og såg fyrst rådhuset, syntest målarstykki i festsalen var reklameplakatar. Steinbileti på Vestsida, av Grimdalen, syntest eg var best. Vesaas, norsk, sa eg med meg sjølv med same eg såg tymberfløytarane. Og dyri på fontenen då! Dei levde i nåden, slik norske eventyraugo har set dei.

Og Harald Hardråde var ikkje berre den stride kongen, han bar, som ein konge bør gjera, riksidéen, rikstanken eller kongstanken som Ibsen segjer. Dette var berre det fyrste som slo meg. Kanskje det er ikkje rett. Mykje av den andre kunsten der er òg visseleg fin og verdfull.

So såg eg Vigelandshagen på Frogner. Kjende boki til Lødrup fyrr. Kan ingenting segja. Visseleg mykje verdfull kunst der. Formene er noko tjukke, men det skulle ikkje gjera noko frå eller til, det kan vera like verdfull kunst for det.

Elles var Haustutstillingen open i desse dagar, og eg syntest det var mykje fint der. Feste meg ved Kihle, nokre gode bilete. Elles var Schulz fin. Sørensen skynar eg ikkje heilt. Det er som han strævar med noko, men ikkje når det, kanskje er det eg som ikkje skynar det. Nokre bilete frå Lom i galleriet syntest eg svært godt um. Jau, han er fin.

Elles såg eg lenge på Hertervig og Stoltenberg og Balke og Isaachsen. Dei målar godt. Det stabbursloftet med åkledi lyt gleda alle, det er eg sikker på. Og so Munch. Munch er meir einfeld i sin kunst enn nokon annan. Trugen mot sitt indre syn og si indre kjensle.

Det er so mykje å sjå i ein slik stor by at ein heimføding vert reint ør, og det tek på å sjå so mykje på ein gong. I teatri gjekk mange stykke, eg såg berre Spöksonaten av Strindberg på det norske. Og det var ei stor hending for meg.

Kvar veke trykkjer vi eit utdrag frå Olav H. Hauges Dagbok 1924–1994, Samlaget 2000.