Shakespeares sonetter, ved Kristian Smidt. Eit godt utval. Innleidingi er god; der er ymist um sonetten som er verdt å merka seg, serleg um den logiske uppbyggjingi og gongen i dei gamle sonettane.

No vil ein gjerne bruka sonetten onnorleis, dersom det er råd? Uppdal har vel greidd det. Eg skal sjå litt nærare på sonettane hans.

Det er gildt å sjå at Alme har kome med, endå nokon god umsetjar var han vel ikkje, etter måli i dag; di gildare er det at nokre av hans tolkingar har funne nåde for so streng ein domar som Smidt.

Eg sette sjølv um ein del sonettar av Shakespeare i ungdomen, men det vart kleine greidor. No skulde eg nok gjera det betre, men det tek tid.

I boki um eksistensialismen og religiøs tru segjer David E. Roberts, i stykket um Kierkegaard: «It is not accurate to say that he ’passed through’ the aesthetic stage, for he never completely eradicated its effects.» Dette er rette ordi. Eg kan aldri lika Kierkegaard, for eg er ikkje heilt trygg på um han berre leikar med ordi; stutt sagt, han er for mykje litterær estetikar.

Kanskje dette kjennest minder for dei som les han i umsetjing. Nei, eg er ikkje trygg på han fyrr han vert sint nok, som t.d. i Øieblikket. Men kanskje eg ikkje har tenkt yver og lese han med ettertanke, – eg har ikkje lese noko større av han heller. Eit ord fester eg meg like vel med, og det er i tråd med det eg sjølv har set og røynt: «Den som tror Gud mod Forstanden, bekreftes i det indvortes Menneske.»

Ibsen og Aukrust hadde sin filosofi: Kierkegaard. Han kunde dei lesa på hans eige språk. I Norden hadde K. gjort sin gjerning lenge fyrr verdi fekk auga på han. Og det var ein stor gjerning K. gjorde, han slo stål i Nordens åndsliv meir enn nokon annan. Garborg, Strindberg er namn me kan nemna, menn som forstod han.