Litt samanpressa, men enno med nerve

Nyoppsetjinga på Chateau Neuf av den i si tid banebrytande musikalen West Side Story rakk å ha premiere i fjor haust, men måtte naturleg nok stenge etter ganske kort tid. No har han fått sjansen til å bli spelt over eit lengre tidsrom. Når den nye filmversjonen av same musikalen samstundes vert lansert på norsk kino, får sjølvsagt heile sujettet ein ekstra aktualitet. Filmen har vi enno ikkje sett, men vi har iallfall lese oss til at han tek den etniske bakgrunnen til personane meir på alvor enn den gamle filmversjonen gjorde.

Kjærleiksdrama

I ein vanleg sceneversjon, også her i Noreg, kan ein sjølvsagt ikkje vente at skodespelarane skal vere halvt om halvt kvite amerikanarar og puertoricanarar. Sceneestetikken har andre lovar enn filmen. Likevel vert det ekstra påfallande, med den nye filmen i medvitet, at nyoppsetjinga på Chateau Neuf har nytta gjennomført blind casting.

Her er det ikkje på utsjånaden vi kan sjå kven som høyrer til kva for gjeng. Lat gå, teaterensembla er i utgangspunktet ikkje sette saman etter hudfarge, korkje her eller i utlandet. Og når vi først går med på det, fungerer det heilt greitt, sjølv i eit raseorientert teaterstykke.

For West Side Story er jo først og fremst eit kjærleiksdrama, plassert i ei cirka notidig tidsramme, men med tydeleg attendepeiking mot Romeo og Julie. Det er ein djupt alvorleg, men samstundes feiande festleg musikal, med medrivande danseopptrinn og nokre herlege eviggrøne melodiar.

Noko komprimert

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare