Noko av det mest spennande med samtidskunsten er nettopp dette av han er nylaga. Kunsten kjem ut av ateliera rykande fersk og vert stilt ut før han har kolna. Det er også dette som gjer det så vanskeleg å følgje med på samtidskunsten. Han hender overalt på same tid, og ein rekk ikkje sjå meir enn ein brøkdel.

Dette er nok ein av grunnane til at slike årvisse utstillingar som haustutstillinga er så populære. Her kan ein få ei grei oversikt. Og når det lir mot vår, kjem utstillingane frå avgangsklassene på kunstutdanningane, her får vi eit glimt av det vi har i vente i åra framover.

Og vi kan ikkje nøye oss med berre norsk kunst når heile verda boblar og kokar av kreativitet. Kunsten i dei ulike landa snakkar stadig meir og betre med kvarandre, og desse internasjonale stormønstringar får meir og meir å seie.

Derfor må vi få med oss biennalane i Venezia og San Paulo, og kvart femte år må vi ta turen til Documenta i Kassel. Og det er mange fleire ein helst skulle ha sett. Med tanke på at kvar av utstillingane viser fleire hundre verk, seier det seg sjølv at vi må fare over med harelabb.

Ein kan spørje seg om vi eigentleg vert visare av slik fråssing. Det er ikkje så sikkert vi må til ein biennale for å få den heilt store kunstopplevinga. Den får vi like ofte på mindre utstillingar, gjerne utanfor allfarveg. Oppsøker ein slike, oppdagar ein snart at det slett ikkje er slik at all god kunst vert vist på stormønstringane. Det er også ein måte å følgje med på.

Eva Furseth