Kunst
Sei det med kunst
Truleg var det ikkje meininga, men biennalen er blitt eit slåande bilete på kor makteslause reaksjonane våre er i møte med krisene som må løysast i vår tid.
El Anatsui: «Earth Shedding Its Skin», 2019.
Kvart andre år vert det fletta inn meir enn hundre kunstutstillingar i den fagre kanalbyen, til eit uoversiktleg edderkoppnett som utgjer Veneziabiennalen. Du går mellom mangestjerners hotell og motebutikkar av den typen som ikkje har prislappar på kleda – og leitar opp samtidskunst frå heile verda.
Det er absolutt å anbefale at ein vitjar biennalen i oktober, aller helst i november. Dei hektiske opningsdagane i mai er spennande, fylte med fest og kjende menneske, men så mykje kunst får ein ikkje sett. Det er timelange køar gjennom heile sommaren. Men på seinhausten er det meir luft mellom verka, og ein får konsentrere seg på ein heilt annan måte. Attpåtil har venetianarane senka skuldrene og kan vere ganske hyggelege, noko som slett ikkje alltid er tilfelle når det kokar som verst.
I denne eldste av alle kunstbiennalar vert ein bombardert av inntrykk, her ser ein dei kunstnarane som vi kjem til å sjå att i galleri og museum dei neste åra. I biennalen finn ein både nasjonale paviljongar og store hovudutstillingar som i år er kuraterte av Ralph Rugoff, som mellom anna har vore direktør for Londons Hayward Gallery i ei årrekke. Rugoff har sett av god plass til norske Frida Orupabo, den sjølvlærde kunstnaren som vart oppdaga på Instagram og har gjort kometkarriere. Det er få norske kunstnarar som har blitt viste i hovudutstillinga, sist gong var i 2011. Orupabo lagar underfundige fotokollasjar med tema som rasisme og postkolonisme. Gjennom eit leikent, nærast absurd uttrykk lagar ho ikoniske bilde som vert hengande på netthinna vår.
I vår tid
Det overordna temaet for biennalen ligg i den tvitydige tittelen «May You Live in Interesting Times», og skal forståast som eit blikk på verdssituasjonen, med vekt på klimaendringar, fattigdom, ufred og flyktningkriser. Dette er eit tema store delar av kunstnarane har vore opptekne av i ei årrekke. Det verkar noko paradoksalt at slike tema vert falda ut utan at dei fysiske omgjevnadene vert kommenterte i særleg grad: Venezia er i ferd med å bli slukt av havstiginga, bygningane er prega av meir forfall for kvar gong eg vitjar byen, og husværa er for kostbare for lokalbefolkninga, som pendlar lange avstandar kvar morgon for å kome på arbeid i denne sydande turistbyen.
Truleg var det ikkje meininga, men biennalen er blitt eit slåande bilete på kor makteslause reaksjonane våre er i møte med krisene som må løysast i vår tid.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
