Vestlandsutstillinga, den eldste landsdelsutstillinga med fri innsending, hadde sidan 1922 vore ei av storhendingane på kunstscena. Dei som falda ut eit eksemplar av Bergens Tidende 23. januar 1932, fekk ikkje berre lese omtale av den årlege mønstringa; i tillegg hadde den anonyme artikkelforfattaren teikna av måleria han skreiv om. Komposisjonane er rissa sirleg opp med mjuk blyant. Biletet øvst til høgre er av Bernt Tunold, som er nemnd i sidespalta. For oss kan det verke pussig at avisa ikkje spanderte foto av noko så visuelt som måleri. Men lesarane heva nok ikkje augebrynet over av kunstverka var trykte i «avtegnet stand». På denne tida var dette gjerne måten ein gjorde det på, endåtil i enkelte kunstkritikkar.

Tidlegare var ikkje kunstinteresserte skjemde vekk med foto av kunst. Mange gjekk med blyant og blokk i jakkelomma, og rissa opp bilete dei var særleg interesserte i, for såleis å gøyme dei til seinare.

Når ein med eigne strekar skal fange essensen i biletet, må ein bruke fleire delar av seg sjølv. Ein må bruke mykje meir tid på å studere det. Kjensla av at det kanskje er einaste gongen ein får sjå biletet, gjer det til noko særskilt. Såleis vil ein tru at opplevinga vert meir intens.

Denne prosessen gjer også at ein ser måleriet betre, bruker meir tid på det og såleis vert godt kjent med det. Slik kan vi i alle fall fabulere. Men stemmer det med realiteten? I omtalen vert nemleg biletet av Åge Storstein, som er rissa opp rett under Tunold, skildra slik: «Kubisten Storstein vakte ikke så liten opsikt med sine uforståelige billeder, men så er det riktig nok lenge siden vi har hatt nogen føling med denne kunstretning».

Kan hende forfattaren burde ha granska biletet meir inngåande, ikkje streke den nye kunstretninga inn i dei same linjene som den eldre kunsten. Teikninga han laga, skil seg iallfall ikkje oppsiktsvekkande ut.

Eva Furseth