Kostymekomedie
Galen gresk meisterregissør skapar skøy i britisk storfilm.
Rachel Weisz (t.v.) som Sarah og Olivia Colman som dronning Anne i dette kongelege kostymedramaet.
Foto: 20th Century Fox
Komedie/kostymedrama
Regi: Yorgos Lanthimos
The Favourite
Med: Olivia Colman, Rachel Weisz, Emma Stone
Når ein slepper laus Yorgos Lanthimos på det britiske monarkiet, ber ein ikkje om ei seriøs skildring. Han viser dronning Anne (Colman) frå 1700-talet liten nåde. Den sjuke monarken blir styrt av Sarah (Weisz), men då kusina hennar, Abigail (Stone), kjem på slottsdøra for å arbeide som tenestejente, siktar ho mot ein framskoten favorittposisjon. Dei tre sjonglerer samstundes fjollete fyrar frå whigar og toryar i korthuset Storbritannia.
Historiehersing
Det historisk korrekte står ikkje i vegen for ei forfriskande forteljing, men mykje her er basert på verkelege hendingar, sjølv om trekantdramaet om makt kanskje ikkje var like seksuelt krydra i røynda. Dialogen er vulgær og grotesk, truleg ikkje språkhistorisk presis, men grådig gøy. Heseblesande barokkmusikk held tempoet oppe. Kamerakøyringane i det overdådige slottet er forvitnelege. Produksjonsdesignen er kosteleg med framifrå fargar og lyssetting pluss glitrande kostyme.
Alltid absurd
The Favourite innfrir som underhaldande storproduksjon, men er sær nok til å halde på fans av galningen Lanthimos. Filmen er stilig, bitande og vittig. Lanthimos tyr støtt til absurd humor, og han lukkast. Det haglar prisar over dei tre skodespelarane Colman, Weisz og Stone for plettfrie parodiske framtoningar. Utan å vere like genialt vittig som The Lobster, eller så mørk som The Killing of a Sacred Deer, er stemninga stor. Det er kjekt å sjå så morosame og visuelt ville filmar på kino.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Komedie/kostymedrama
Regi: Yorgos Lanthimos
The Favourite
Med: Olivia Colman, Rachel Weisz, Emma Stone
Når ein slepper laus Yorgos Lanthimos på det britiske monarkiet, ber ein ikkje om ei seriøs skildring. Han viser dronning Anne (Colman) frå 1700-talet liten nåde. Den sjuke monarken blir styrt av Sarah (Weisz), men då kusina hennar, Abigail (Stone), kjem på slottsdøra for å arbeide som tenestejente, siktar ho mot ein framskoten favorittposisjon. Dei tre sjonglerer samstundes fjollete fyrar frå whigar og toryar i korthuset Storbritannia.
Historiehersing
Det historisk korrekte står ikkje i vegen for ei forfriskande forteljing, men mykje her er basert på verkelege hendingar, sjølv om trekantdramaet om makt kanskje ikkje var like seksuelt krydra i røynda. Dialogen er vulgær og grotesk, truleg ikkje språkhistorisk presis, men grådig gøy. Heseblesande barokkmusikk held tempoet oppe. Kamerakøyringane i det overdådige slottet er forvitnelege. Produksjonsdesignen er kosteleg med framifrå fargar og lyssetting pluss glitrande kostyme.
Alltid absurd
The Favourite innfrir som underhaldande storproduksjon, men er sær nok til å halde på fans av galningen Lanthimos. Filmen er stilig, bitande og vittig. Lanthimos tyr støtt til absurd humor, og han lukkast. Det haglar prisar over dei tre skodespelarane Colman, Weisz og Stone for plettfrie parodiske framtoningar. Utan å vere like genialt vittig som The Lobster, eller så mørk som The Killing of a Sacred Deer, er stemninga stor. Det er kjekt å sjå så morosame og visuelt ville filmar på kino.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Det er ein svir å oppleve korleis den bokelskande Matilda tar eit oppgjer med vonde rektor Trunchbull.
Foto: Grethe Nygaard, Rogaland Teater
Festleg framsyning av musikalen Matilda
Matilda har i årevis gjort suksess som musikal. No også på Rogaland Teater.
Den tsjekkiske nasjonalromantikaren Antonín Dvořák (1841–1904).
Grått og keisamt
Bestion mislukkast i å modernisera Scarlatti og Dvořák.
Judith Butler er filosof og ein frontfigur innanfor kjønnsteori.
Foto: Elliott Verdier / The New York Times / NTB
Ein endrar ikkje naturen med talemåtar
Dombås Hotell brenn 19. mai 2007.
Foto: Kari Anette Austvik / NTB
Frå bridgeverda: Svidd utgang
Det er naturleg å rykkja til når ein skjønar at laget ein spelar eller heiar på, rykkjer ned (jf. opprykk, nedrykk), skriv Kristin Fridtun. Her tek Ranheims Mads Reginiussen til tårene etter nedrykk i eliteseriekampen i fotball mellom Rosenborg og Ranheim på Lerkendal Stadion (3-2).
Foto: Ole Martin Wold / NTB
I rykk og napp
Det er naturleg å rykkja til når ein skjønar at laget ein spelar eller heiar på, rykkjer ned.
Papiravisa