Komedie

Regi: Wes Anderson

Asteroid City

Med: Jason Schwartzman, Jake Ryan, Scarlett Johansson
Kinofilm

Etter ei innleiing i svartkvitt hamnar vi i Asteroid City, ei fiktiv grend med 87 innbyggjarar i ein ørken sørvest i USA der eit meteorkrater er den store attraksjonen. I 1955 trår Augie Steenbeck (Schwartzman) ut av bilen med den særs intelligente sonen Woodrow og tre namnlause små døtrer. Woodrow skal vere med på ei tevling for usannsynleg flinke born. Snart er det fullt av diverse rare figurar i ånda til regissør Wes Anderson.

Frenetisk flott

Det går sport i rollelista for regissøren. Oscar-vinnarar som Tilda Swinton, Tom Hanks og Adrian Brody har små roller. Pulp-vokalist Jarvis Cocker og den brasilianske stjerna Seu Jorge er nesten usynlege statistar. Megastjernene Margot Robbie, Willem Defoe og Jeff Goldblum får til saman eit par minutt.

Alle er med, bortsett frå Bill Murray som har spelt i kvar film av Anderson sidan Rushmore i 1998. Han vart nemleg sjuk med covid-19. Straumen av skodespelarar er kjappe, artige hint, men kan grense til mas.

Den evige stilisten Anderson held fram med knallsterke fargar. Det sprakar meir enn technicolor. Kulissane ser ut som ei scene bygd i eit studio på femtitalet. Det passar godt. Tallause små detaljar underheld augo.

Året 1955 aukar nostalgien i stilen. Filmen er tettpakka av filmhistorie og populærkultur, som namna til dei to sentrale figurane. Ein gjeng cowboyar tar ein trall og snakkar som dradd ut av ein western frå 50-talet. Ein tidsriktig variant av «Freight Train» av Elisabeth Cotten og andre flotte låtar skapar stemning. Det bognar av hint til 50-talsfilmar med romvesen og biljakt. Røynda med atomprøvesprengingar og militær makt har ein tydeleg plass.

Sjølvbilete

Anderson refererer jamvel til refererande parodiar som Mars Attacks! av ein annan stilist, Tim Burton. Mest av alt viser han til seg sjølv. Nerdar med notatblokk, vaksne i speidarklede, piperøyking. Alt er på plass. Mimikken er minimal. Figurane kjennest utstudert andersonske.

Ein vis mann sa at ingen parodierer Wes Anderson slik Wes Anderson gjer det. Det passar. Eg har stadig eit skeivt smil på lur. Døtrene er rett nok meir morosame enn dei to litt utbrukte hovudrollene. Dei romantiske sidespora er keisame gufs frå nittitalet. Både sjarmen og irritasjonsmomenta er intakte.

Sjølv om filmen ikkje når høgdene til The Royal Tennenbaums, Livet under vann med Steve Zissou, Moonrise Kingdom eller The Grand Budapest Hotel, er han kjekk. Fansen får sitt. Asteroid City er eit passande lågterskeltilbod i sommarsola.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.