THRILLER/DRAMA

Regi: Michel Franco

New Order (Orig.tittel: Nuevo orden)

Med: Naián González
Norvind, Diego Boneta,
Mónica Del Carmen
Kinofilm

Mexico by anno no: Ein overklassefamilie feirar bryllaup bak høge murar. Ein tidlegare tilsett treng pengar til ein operasjon som skal redde livet til kona.

Det passar dårleg. Gjestene i bryllaupet diskuterer eigedom.

Brura vil gjere det rette og kastar seg i bilen. Gatene kokar. Eit opprør mot makta, ulikskapen og korrupsjonen er i gjære. Straks er ingen trygge.

Apokalypse

I denne dystopien raknar Mexico skikkeleg. Militærmakt, kaos og grenselaus vald renn heilt over. Diverre er det få element som ikkje er til å kjenne igjen frå det ekte Mexico i dag. Samstundes som ein sit med kjensla av å sjå ein apokalypse, svir det å kjenne på den rå realismen.

Folk i uniform er ikkje til å stole på. Kven som er kven, er like kaotisk som i røynda. Liv er billege. Grov seksuell tortur er like vanleg i borgarkrigar som i diktatur. Dette er ikkje ein film for folk med traume. Filmen verkar nesten som ein sint trussel.

Held ein fram som før, vil blodet flyta også for dei privilegerte. Å døme folk etter utsjånaden er det lange tradisjonar for. Adresser og andlet er avgjerande. Overklassen er kvit. Pengar og militærmakt vil truleg trumfe det meste også etter ein total kollaps. Er framtida eit diktatur à la Videla og Pinochet?

Kraftprestasjon

New Order er ei påkjenning. Regissøren Michel Franco plar lage intense filmar som kastar kjenslene veggimellom, frå bekmørke Daniel & Ana til heisaturen Las hijas de Abril (Abrils døtrer). No har han laga eit frontalangrep som tar pusten frå oss.

Som publikum er ein ikkje trygg for brå sjokk. Klippen gjev hektiske kjensler. Lyden er rå. Korleis han får rytmen til musikksjangeren cumbia til å verke så stressande i opningssekvensane, er eit mysterium. Det osar otte i utkantane, sjølv om dei pynta rikingane er skråsikre på eigen tryggleik og posisjon. Stram regi sikrar storslegne bilete og effektiv forteljing.

Raudt, kvitt og grønt blir brukt så det monar. Den raude kjolen til brura og blodet som flyt. Dei strigla, kvite rikmannshusa. Grønmålinga til opprørarane. Når det meksikanske flagget vaiar mektig, kjennest symbolikken dyster. Franco går for kraft snarare enn subtil kritikk.

Likevel er filmen rik på smarte detaljar i saumlaust komponerte utsnitt. Det kryr av djevlar i detaljane. Denne filmen er nådelaus. Eg tilrår av heile mitt hjarte å sjå og høyre han på kino. Etterpå treng du truleg tequila.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.