Viljens triumf
Supertheltfilmen Black Widow er rik på sterke trekk, men har òg typiske irritasjonsmoment.
Scarlett Johansson spelar hovudrolla i filmen som delvis vart innspelt i Hjørundfjorden.
Foto: Marvel Studios / Walt Disney Picture
ACTION/FANTASY/SCIENCE FICTION
Regi: Cate Shortland
Black Widow
Med: Scarlett Johansson, Florence Pugh, Rachel Weisz
Kinofilm
Den nye filmen frå Marvel følgjer Natasha Romanoff (Johansson), som er ei «svart enke» som har kome seg ut av det totalitære regimet som styrer dei.
Saman med Yelena (Pugh), som også var spionbarn, skal ho gjere det ho kan for å frigjere dei andre som er fanga. Å gje dei fri vilje vil redde ein god del av ei verd smitta av den raude faren.
Hjernesprik
Den australske regissøren Cate Shortland imponerte med Lore (2012), ein genial tysk film om slutten av den andre verdskrigen som ein skulle ynskje krigshungrige norske regissørar hadde late seg inspirere av. Ho tar med seg teft i stil og tone.
Ambivalens og mørke i figurane har ho òg i fingrane. Heltar har som regel svin på skogen. Bortsett frå erkeskurken har alle potensial. Dei hjernevaska soldatane til vonde Dreykov er tvinga til å slåst mot frigjorde Natasha og Yelena. Desse to er smarte og kule karakterar spelte med glans av Scarlett Johansson og Florence Pugh.
Sistnemnde har diverre nokre lågpanna språklege trekk. Engelskspråklege folk som snakkar tullerussisk i storfilmar, øydelegg. Slik var det i slappe Red Sparrow (2018) og imponerande Tenet (2020). Ein held på klisjear og fordommar medan ein haussar opp til ny kald krig. Det er dumt.
David Harbour skal vere det komiske avbrekket som sovjetskapte Red Guardian med Karl Marx tatovert på knokane, men han blir irriterande. Metavitsane mellom Natasha og Yelena om poserande slåsting og rikt med feministiske stikk fungerer mykje betre. Drivkrafta i kjenslene til dei to kamphønene er truverdig fortalt.
Storshow
Dei rolege scenene er flotte å sjå på, anten dei skjer i Hjørundfjorden eller ein plass i England som skal førestille russiske enger. Ei obligatorisk biljakt i storby med produktplassering for fjonge bilar skjer i Budapest. Actionsekvensane er storslegne i lufta og på bakken. Her har det ikkje mangla på noko. Dramatikken og konsekvensane er store i superheltfilmar, så patos er noko påtrengjande.
Om ein saknar slikt, er det kino som gjeld. Sidan Ørsta kino kranglar med Disney, lyt dei som vil sjå heimtraktene på stort lerret, ta ferja til Ålesund. Det er nok stas, trass i nokre teite fakter.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
ACTION/FANTASY/SCIENCE FICTION
Regi: Cate Shortland
Black Widow
Med: Scarlett Johansson, Florence Pugh, Rachel Weisz
Kinofilm
Den nye filmen frå Marvel følgjer Natasha Romanoff (Johansson), som er ei «svart enke» som har kome seg ut av det totalitære regimet som styrer dei.
Saman med Yelena (Pugh), som også var spionbarn, skal ho gjere det ho kan for å frigjere dei andre som er fanga. Å gje dei fri vilje vil redde ein god del av ei verd smitta av den raude faren.
Hjernesprik
Den australske regissøren Cate Shortland imponerte med Lore (2012), ein genial tysk film om slutten av den andre verdskrigen som ein skulle ynskje krigshungrige norske regissørar hadde late seg inspirere av. Ho tar med seg teft i stil og tone.
Ambivalens og mørke i figurane har ho òg i fingrane. Heltar har som regel svin på skogen. Bortsett frå erkeskurken har alle potensial. Dei hjernevaska soldatane til vonde Dreykov er tvinga til å slåst mot frigjorde Natasha og Yelena. Desse to er smarte og kule karakterar spelte med glans av Scarlett Johansson og Florence Pugh.
Sistnemnde har diverre nokre lågpanna språklege trekk. Engelskspråklege folk som snakkar tullerussisk i storfilmar, øydelegg. Slik var det i slappe Red Sparrow (2018) og imponerande Tenet (2020). Ein held på klisjear og fordommar medan ein haussar opp til ny kald krig. Det er dumt.
David Harbour skal vere det komiske avbrekket som sovjetskapte Red Guardian med Karl Marx tatovert på knokane, men han blir irriterande. Metavitsane mellom Natasha og Yelena om poserande slåsting og rikt med feministiske stikk fungerer mykje betre. Drivkrafta i kjenslene til dei to kamphønene er truverdig fortalt.
Storshow
Dei rolege scenene er flotte å sjå på, anten dei skjer i Hjørundfjorden eller ein plass i England som skal førestille russiske enger. Ei obligatorisk biljakt i storby med produktplassering for fjonge bilar skjer i Budapest. Actionsekvensane er storslegne i lufta og på bakken. Her har det ikkje mangla på noko. Dramatikken og konsekvensane er store i superheltfilmar, så patos er noko påtrengjande.
Om ein saknar slikt, er det kino som gjeld. Sidan Ørsta kino kranglar med Disney, lyt dei som vil sjå heimtraktene på stort lerret, ta ferja til Ålesund. Det er nok stas, trass i nokre teite fakter.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Ein held på klisjear og fordommar medan ein haussar opp til ny kald krig. Det er dumt.
Fleire artiklar
Cecilie Grundt med Vigleik Storaas, David Andersson og Fredrik Villmow.
Foto: Sigbjørn Berven
Solide røter
Cecilie Grundt har sett saman eit lojalt lyttande band.
Eivind Trædal har sete i Oslo bystyre for MDG sidan 2015. I vår kom det fram at han stiller seg til disposisjon for stortingslista til MDG.
Foto: Cappelen Damm
Den tunge kampen mot bileufori
Eivind Trædal viser fram politikkens fallitt på transportfeltet i boka På ville veier.
Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.
Foto: Jim Watson / AFP / NTB
Trump ord for ord
Kva seier Trump på folkemøta? For å få eit inntrykk av kva han vil formidla til møtelyden, trykkjer vi den første delen av talen han heldt i vippestaten Michigan førre helg.
Una og Diddi er to storforelska studentar som må halde forholdet skjult, fordi Diddi alt har ein kjærast.
Foto: Arthaus
Gjennombrotet
Elín Hall herjar i dette vakre, velskrivne dramaet av Rúnar Rúnarsson.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.