Drama

Regi: Terrence Malick

A Hidden Life

Med: August Diehl, Valerie Pachner

Livet til Franz Jägerstätter (Diehl) fortener filmforteljingar. Den austerrikske bonden nekta å slåst for Tyskland under andre verdskrigen. Den episk orienterte Terrence Malick tar saka i kjend stil.

Stort bilete

Kameraet streifar over slått med ljå i det mest pittoreske alpelandskapet som tenkast kan. Graset vaiar i vinden. Det er vakkert. Fotograf Jörg Widmer speglar stilen til geniet Emmanuel Lubezki etter beste evne, men dei svingande panoreringane i breitt format og nærbileta nedanfrå kjennest etter kvart trauste etter flittige gjensyn med vekslande nivå frå Malick i 2010-åra.

Som ofte før er dimensjonane bibelske. Franz og kona Fani (Pachner) er hardtarbeidande, ærlege og kjærlege. Skal dei ofre alt for å gjere det rette? Dei drøftar drama på død og liv, medan kyrkja og kristendomen står sentralt i biletet, men til liks med musikken blir dialogen ofte for pompøs.

«Raus!»

Overaktive og høgtflygande forteljarstemmer er eit ankepunkt for mange i møte med Malick. Monologane tærer i tre timar. Verst er likevel det at skodespelarane snakkar tulleengelsk med tysk aksent. Eg forstår dei finansielle årsakene, men når fornuftige resonnement og varme kjensler kjem på engelsk, mens hysteri og sinte ordrar blir ropte på tysk, rablar det for meg. Det toppar seg når ein offiser skrik «Raus, traitors!» med parodisk aksent. Moralen blir skylt vekk, og ein gløymer det vakre.

Malick er likevel Malick. Skal du sjå ein ny film frå den presumptivt tyskspråklege verda, er denne hyllesta til moralske menneske betre enn den spekulative, inkjeseiande sanne seriemordarfilmen Den gylne hansken av Fatih Akin. Eg hadde eigentleg likt å sjå ein ung Akin utan pengar frå USA regissere forteljinga om Franz og Fani.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.