Trikoloren
Topp fransk trio står bak ein fin film om vennskap, kjærleik og sex.
Émilie (Zhang) jobbar som telefonseljar. Når læraren Camille (Samba) bankar på for ei visning, er ho skeptisk.
Foto: Shanna Besson / Ymer Media
Drama
Regi: Jacques Audiard
Paris: En kjærlighetshistorie (Orig.tit.: Les Olympiades)
Med: Lucie Zhang, Makita Samba, Noémie Merlant
Kinofilm
Émilie (Zhang) jobbar som telefonseljar. Når læraren Camille (Samba) bankar på for ei visning, er ho skeptisk. Ho sikta mot kvinner, men Camille er ein mann. Snart er dei likevel hybelkameratar, sexpartnarar, kranglefantar og venner. I ei parallell historie som tidsnok blir fletta inn, kjem Nora (Merlant) til Paris for å studere, sjølv om ho har bikka tretti år. Ho gler seg. Lite veit ho om kor nådelause medstudentar kan vere. Etter ein smell som gjer grufullt vondt i hjarta, freistar ho finne nye vegar.
Skrivekunsten
Manuset til Paris: En kjærlighetshistorie er skrive av ein tindrande trio. Regissør Jacques Audiard har laga filmar som Profeten (2009), Rust og Bein (2012) og Dheepan (2015). Han står altså for solide suksessar som sel og fenger. Med seg har han ein av dei beste franske filmskaparane, Céline Sciamma, som spesielt er kjend for kraftfulle Portrett av en kvinne i flammer (2019). Ho veit å meisle ut truverdige figurar, frie for klisjear knytte til kjønn.
Dei to har selskap av Léa Mysius, som viste seg som ei av dei friskaste nye stemmene i fransk film med debuten Ava i 2017. Ho tilfører ungdommeleg råskap. Saman har dei skrive ein film som underheld, rører og kjennest ekte. Figurane vi møter, er heilskaplege, fulle av feil og elskverdige.
Byfolka
Dei tre sentrale skodespelarane gjer ein glitrande jobb. Lucie Zhang og Makita Samba er ukjende, men gåverike. Båe spelar nyansert. Der Zhang har ei energisk uro, er Samba snarare stoisk. Noémie Merlant er reine ringreven og viser heile registeret sitt her: glede og sorg, einsemd og lyst, frykt og styrke. Ho er super.
Alle er unge vaksne som freistar finne seg sjølv, både profesjonelt, sosialt og i kjønnsliv og kjærleik. Originaltittelen Les Olympiades siktar til eit nabolag i Paris, bygd for at unge med utdanning skulle ha flust av val på arbeidsfronten. Å hamne i jobb på rett hylle til greie vilkår er likevel ikkje lett i Frankrike i dag.
I stilisert svartkvit foto og leikent ljos skin kjærleiken til byen. Likeins har Audiard, Sciamma og Mysius kjærleik til figurane dei skildrar, og såleis til folka som bur i byen. Slikt borgar for ei kjekk kinooppleving.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Jacques Audiard
Paris: En kjærlighetshistorie (Orig.tit.: Les Olympiades)
Med: Lucie Zhang, Makita Samba, Noémie Merlant
Kinofilm
Émilie (Zhang) jobbar som telefonseljar. Når læraren Camille (Samba) bankar på for ei visning, er ho skeptisk. Ho sikta mot kvinner, men Camille er ein mann. Snart er dei likevel hybelkameratar, sexpartnarar, kranglefantar og venner. I ei parallell historie som tidsnok blir fletta inn, kjem Nora (Merlant) til Paris for å studere, sjølv om ho har bikka tretti år. Ho gler seg. Lite veit ho om kor nådelause medstudentar kan vere. Etter ein smell som gjer grufullt vondt i hjarta, freistar ho finne nye vegar.
Skrivekunsten
Manuset til Paris: En kjærlighetshistorie er skrive av ein tindrande trio. Regissør Jacques Audiard har laga filmar som Profeten (2009), Rust og Bein (2012) og Dheepan (2015). Han står altså for solide suksessar som sel og fenger. Med seg har han ein av dei beste franske filmskaparane, Céline Sciamma, som spesielt er kjend for kraftfulle Portrett av en kvinne i flammer (2019). Ho veit å meisle ut truverdige figurar, frie for klisjear knytte til kjønn.
Dei to har selskap av Léa Mysius, som viste seg som ei av dei friskaste nye stemmene i fransk film med debuten Ava i 2017. Ho tilfører ungdommeleg råskap. Saman har dei skrive ein film som underheld, rører og kjennest ekte. Figurane vi møter, er heilskaplege, fulle av feil og elskverdige.
Byfolka
Dei tre sentrale skodespelarane gjer ein glitrande jobb. Lucie Zhang og Makita Samba er ukjende, men gåverike. Båe spelar nyansert. Der Zhang har ei energisk uro, er Samba snarare stoisk. Noémie Merlant er reine ringreven og viser heile registeret sitt her: glede og sorg, einsemd og lyst, frykt og styrke. Ho er super.
Alle er unge vaksne som freistar finne seg sjølv, både profesjonelt, sosialt og i kjønnsliv og kjærleik. Originaltittelen Les Olympiades siktar til eit nabolag i Paris, bygd for at unge med utdanning skulle ha flust av val på arbeidsfronten. Å hamne i jobb på rett hylle til greie vilkår er likevel ikkje lett i Frankrike i dag.
I stilisert svartkvit foto og leikent ljos skin kjærleiken til byen. Likeins har Audiard, Sciamma og Mysius kjærleik til figurane dei skildrar, og såleis til folka som bur i byen. Slikt borgar for ei kjekk kinooppleving.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Dei tre sentrale skodespelarane gjer ein glitrande jobb.
Fleire artiklar
Kate Winslet spelar tittelrolla i ei sann historie om den banebrytande fotografen Lee Miller, som forlét eit glamorøst liv som modell for å dokumentera andre verdskrigen.
Foto: Filmweb.no
Det andre blikket
Den formeltru filmen om fotografen Lee Miller gjev eit velkome blikk på krig og kjønn.
Tormod Haugland, frå Radøy i Hordaland, forfattardebuterte som 32-åring og har sidan gitt ut ei lang rekke romanar, noveller, dikt og dramatikk.
Foto: Helge Skodvin
Livets dropar
Hauglands fabel pendlar mellom draum og røynd.
«Moren» blir løfta på plass utanfor Munch-museet i 2022.
Foto: Heiko Junge / NTB
Hvor original er «Moren» foran Munchmuseet?
Anna Fesun, «Guds moder», gjev «magisk hjelp» til hjelpelause og medvitslause ukrainarar – mot eit verdsleg vederlag.
Krig og psyke
Det er vanskeleg å vite om den nye «sigersplanen» som president Zelenskyj nyleg varsla, er ein verkeleg sigersplan eller berre ein ny freistnad på å kurere tungsinn i det ukrainske samfunnet.
Teikning: May Linn Clement
Ikkje til stades
«Kva er det han tråkker sånn for? Tenker folk. Skal han på besøk, eller hente noko? Nei, som vanleg skal han berre opp og snu.»