Drama

Regi: Olivier Assayas

Irma Vep

Med: Alicia Vikander, Vincent Macaigne, Lars Eidinger, Vincent Lacoste
Kinofilm

Spenn fast setebeltet og innstill deg på ein metaserie om ein metafilm om ein stumfilm frå 1916! Mira (Vikander) skal spela rolla som Irma Vep i ei nyinnspeling av filmserien Les Vampires, som det også vart laga ein ny versjon av i 1996 med same regissør, René Vidal (Macaigne). Ein haug med primadonnaer i staben og ein mildt sagt ustabil regissør skapar forviklingar så det held.

Det er uråd å snakka om Irma Vep utan å koma innom originalen med same tittel. Ikkje berre er handlinga, komplikasjonane og frustrasjonane dei same (kort sagt: livet i filmbransjen er langt frå glamorøst), men det blir vist til filmen både med klipp og med besøk av tittelrollefiguren frå 1996-versjonen, berre spela av Vivian Wu, ikkje Maggie Cheung.

Stormannsgalen

Snedig og forvirrande, det kan eg lova, og på same måte som originalen er herleg nittitals, er nyinnspelinga særs tjuetjuetals i stilen. Det mest påfallande er at om det verka smalt å laga ein film på halvannan time om Les Vampires i 1996, så er det lov å laga ein serie på åtte timar om nøyaktig det same i 2022.

Eg reknar med at René Vidal nok ein gong skal førestilla den verkelege regissøren Olivier Assayas, og då må eg rekna med ein heil del, gitt. Ikkje minst må eg gje han kudos for å ha mykje sjølvironi, for du skal leita lenge etter ein meir prototyp galen kunstnarkarakter enn denne.

Han gjer narr av dei seksuelle fantasiane til regissøren, men er ikkje Irma Vep Assayas’ kontinuerlege fantasi? Han blir stadig eldre, men hovuddamene hans held seg unge og vakre, og i motsetning til Irma Vep frå 1916 er dei syltynne og uttrykkslause.

Nisja

Om eg synest Maggie Cheung var sånn passeleg mystisk i 1996-versjonen, så slit eg skikkeleg med å skjøna meg på tolkinga til Alicia Vikander. Ho manglar totalt utstråling, og når ho halvslapt, med flimrande augelokk og knirkestemme bedyrar at ho er oppteken av sterke kvinneroller og kor fantastisk Musidora er i rolla som Irma Vep frå 1916, så trur eg ikkje på ho ein plass.

Det florerer med karakterar her, dei aller fleste usympatiske og sjarmlause, nokre aldeles ustyrtelege, slik som den tyske crackavhengige Gottfried, nydeleg spela av Lars Eidinger. Men den spontane, frie stilen frå Irma Vep-filmen manglar. Det får vera så snedig og ambisiøst det berre vil, men for å sitera ein av investorane i serien: Dette er ei nisjesatsing, ikkje meint for eit breitt publikum.

Eg har ei kjensle av, basert på dei fyrste fire episodane som er tilgjengelege for filmmeldarane, at eg ikkje er tilstrekkeleg nysgjerrig på om Irma Vep kjem i mål med kva det no er som er målet med dette. På andre sida: Sjå originalen frå 1996, det var eit gledeleg gjensyn!

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.