Svanesong for storkar
Quentin Tarantino tek seg god tid til å hylle svunne, stilfulle tider.
Brad Pitt, Leonardo DiCaprio og Al Pacino i den nye Quentin Tarantino-filmen, som har ein tittel som hyllar Sergio Leone.
Foto: Andrew Cooper / Sony / SF Studios
Drama
Regi: Quentin
Tarantino
Once Upon a Time in Hollywood
Med: Leonardo DiCaprio, Brad Pitt, Margot Robbie
Fiktive Rick (DiCaprio) er ei falmande westernstjerne som rullar med stuntmannen sin, Cliff (Pitt), i Hollywood i 1969. Agenten vil at Rick skal reise til Italia for å vere stjerne i spagettiwestern heller enn skurk i USA. Gamaldagse Rick ser det som ein nådestøyt og freistar drukne karrierekrisa i sprit. Naboane Sharon Tate og Roman Polanski er den nye vinen.
Jubileum
Filmen ser sanneleg bra ut. Som vanleg har Tarantino brukt god gamaldags 35mm-film. Blandinga av fjernsynsbilete og filmklipp med solid rekonstruksjon gjer seg. Alt er stilig. Tarantino har alltid vore ein nostalgisk filmnerd. Hint kryr til eitt og hitt i hollywoodsk historie. Tittelen hyllar Sergio Leone, og lydsporet er tettpakka av fengande slagerar. Filmen er reine femtiårsjubileet for 1969. Alle er inviterte. Ein haug stjerner stiller opp i små roller, frå Al Pacino og Kurt Russell til Dakota Fanning og Lena Dunham. Som i mange jubileum vil alle feste, men innhaldet spriker.
Scenesamling
Strukturen er slapp. Historia til Sharon Tate vantar djupn og verkar festa på for å vise miljøet. Ein del scener tek lengre tid enn naudsynt og er lite poengterte. Som tidsbilete lukkast filmen i å få fram ei stemning, men strammare saks i klippen hadde høvt. Scener der pastisjperfeksjonisten Tarantino trenger seg på, er best.
Pitt på visitt i eit skummelt hippiekollektiv er forma som ei klassisk westernscene på flott vis. DiCaprio i passiar med ein åtteåring som forklarar teknikkar ho har frå «method acting», er òg kjekt. Vel tolmodig tidsbruk og avslappa stemning inneber ikkje at det ikkje blir blod. Tarantino er framleis Tarantino. Det nye er at mimringa er meta på ein meir eksplisitt og mindre effektiv måte enn vi er vane med frå den røynde rebellen som no står utan Harvey Weinstein. Slik Hollywood endra seg med framveksten av nye stemmer med filmar som Easy Rider i 1969, står ein kanskje på terskelen til ei ny tid no. Rørsler ropar om endring. Ein av filmscenas storkarar ser seg no sjølv i spegelen med Once Upon a Time in Hollywood, ein film som er eit langt gløtt på svanesongen for sekstitalets filmbransje.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Quentin
Tarantino
Once Upon a Time in Hollywood
Med: Leonardo DiCaprio, Brad Pitt, Margot Robbie
Fiktive Rick (DiCaprio) er ei falmande westernstjerne som rullar med stuntmannen sin, Cliff (Pitt), i Hollywood i 1969. Agenten vil at Rick skal reise til Italia for å vere stjerne i spagettiwestern heller enn skurk i USA. Gamaldagse Rick ser det som ein nådestøyt og freistar drukne karrierekrisa i sprit. Naboane Sharon Tate og Roman Polanski er den nye vinen.
Jubileum
Filmen ser sanneleg bra ut. Som vanleg har Tarantino brukt god gamaldags 35mm-film. Blandinga av fjernsynsbilete og filmklipp med solid rekonstruksjon gjer seg. Alt er stilig. Tarantino har alltid vore ein nostalgisk filmnerd. Hint kryr til eitt og hitt i hollywoodsk historie. Tittelen hyllar Sergio Leone, og lydsporet er tettpakka av fengande slagerar. Filmen er reine femtiårsjubileet for 1969. Alle er inviterte. Ein haug stjerner stiller opp i små roller, frå Al Pacino og Kurt Russell til Dakota Fanning og Lena Dunham. Som i mange jubileum vil alle feste, men innhaldet spriker.
Scenesamling
Strukturen er slapp. Historia til Sharon Tate vantar djupn og verkar festa på for å vise miljøet. Ein del scener tek lengre tid enn naudsynt og er lite poengterte. Som tidsbilete lukkast filmen i å få fram ei stemning, men strammare saks i klippen hadde høvt. Scener der pastisjperfeksjonisten Tarantino trenger seg på, er best.
Pitt på visitt i eit skummelt hippiekollektiv er forma som ei klassisk westernscene på flott vis. DiCaprio i passiar med ein åtteåring som forklarar teknikkar ho har frå «method acting», er òg kjekt. Vel tolmodig tidsbruk og avslappa stemning inneber ikkje at det ikkje blir blod. Tarantino er framleis Tarantino. Det nye er at mimringa er meta på ein meir eksplisitt og mindre effektiv måte enn vi er vane med frå den røynde rebellen som no står utan Harvey Weinstein. Slik Hollywood endra seg med framveksten av nye stemmer med filmar som Easy Rider i 1969, står ein kanskje på terskelen til ei ny tid no. Rørsler ropar om endring. Ein av filmscenas storkarar ser seg no sjølv i spegelen med Once Upon a Time in Hollywood, ein film som er eit langt gløtt på svanesongen for sekstitalets filmbransje.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Skulpturen «Moren» av Tracey Emin utanfor Munchmuseet i Oslo.
Foto: Anne-Line Aaslund
«Moren» og søstrene hennar
Kor original er den ni meter høge skulpturen «Moren», som er plassert utanfor Munchmuseet? Før avdukinga 4. juni 2022 hadde kunstnaren Tracey Emin alt produsert og stilt ut nær identiske skulpturar på tre meter.
Kor mykje skal den enkelte forelder ha å seie over barnet? Spørsmålet er til vurdering når barnelova skal oppdaterast.
Foto: Sara Johannessen Meek / NTB
Flytterett eller vetorett?
Skal mor eller far kunne ta med seg barna og flytte langt bort etter eit samlivsbrot? Barne- og familiedepartementet vil gjere det vanskelegare for fleire, men møter motstand.
Jasmine Trinca i hovudrolla som Maria Montessori, som med ein ny pedagogikk la grunnlaget for montessoriskular over heile verda.
Foto: Another World Entertainment
Traust revolusjon
Det er null nytt i filmen om nyskapingane til Maria Montessori.
Metodeskuggespel med filter
Yanyas tredje album er innovervendt og lite oppsiktsvekkjande.
Partileiinga etter landsmøtet i Sosialistisk Venstreparti 22. februar 1976: Frå venstre nestleiar Steinar Stjernø, ny formann Berge Furre, nestleiar Berit Ås, parlamentarisk leiar Reidar T. Larsen og partisekretær Rune Fredh. Plakat: Mot kapitalmakt.
Foto: Henrik Laurvik / NTB
Personleg rapport om SV
Boka Steinar Stjernø har skrive om SV, reiser indirekte mange spørsmål utan svar.