Drama

Regi: Frances
O’Connor

Emily

Med: Emma Mackey, Oliver Jackson-Cohen, Fionn
Whitehead
Kinofilm

Yorkshire, kring 1840: Unge Emily (Mackey) bur saman med systrene og faren på prestegarden då den nye kapellanen William (Jackson-Cohen) kjem og talar om regn og Gud. I staden for å reisa til lærarstudium i storbyen blir den sky, introverte Emily verande på landsbygda og finn snart ut at William kan meir enn berre å preika.

Jane og Emma

Alt frå starten skjønar ein at Emily ikkje er nok eit kostymedrama laga for å tekkast eit underleg altetande publikum, og det mest i øyrefallande er musikken. Strykarane får selskap av underleg, kul korsong som ikkje bryt med det grøne Yorkshire-landskapet med åsar, men understrekar at her er det fleire dimensjonar i vente.

Den vakre, unge kvinna med det mørke håret glir ikkje berre formålslaust gjennom det bølgande graset som ei typisk heltinne av denne sorten. Men så er det likevel akkurat det ho er, berre hakket meir kompromisslaus, og det gjer at filmen nok vil appellera til den store Jane Austen-foreininga.

Ingenting gale med det! Me snakkar trass alt om forfattarane av ein av dei aller største litterære suksessane som ikkje var ført i pennen av Jane Austen. Noka sannferdig historie om det korte livet til den vidkjende forfattaren har ikkje regissør Frances O’Connor påstått at ho har laga, men basert på Stormfulle høgder kan ein kanskje gå ut frå at det til tider storma, i alle fall i det indre livet til Emily Brontë.

Uhistorisk

Ein biografisk film vil alltid lena seg tungt på hovudrolleinnehavaren. Bra er det då at det er Emma Mackey som tolkar Emily. Ho maktar å gje djupn, register og kompleksitet som er forfriskande å sjå i ein slik type film. Dette er regidebuten til skodespelaren Frances O’Connor, så at rolletolking sit langt framme, er neppe tilfeldig. At ho er god på manus, kan vel også ha samanheng med erfaring framfor kamera.

Uansett vil eg seia at kombinasjonen av sterkt manus, knall skodespel, spenstig kameraføring og endå meir spenstig lydspor gjer at Emily klarar kunststykket å heva seg frå eit av mange periodedrama til eit av få verkeleg underhaldande. At det er så lite historisk korrekt i sjølve forteljinga, dreg det sjølvsagt ned for min del, som ikkje er glad i at tuklinga med fakta vert gjort medvite.

Eg lèt meg trass i dette imponera og underhalda. At romansen mellom Emily og kapellanen mest sannsynleg ikkje har skjedd, treng me jo ikkje vektlegga, all den tid me veit at dei kjende kvarandre. Ingen fantasi, ingen Heathcliff, ingen Kate Bush-hit – av og til treng ein nokre dosar kjærleik i koleraens tid.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.