Søt psyke
Stjerna Golshifteh Farahani skin i tunisisk komedie med kvalitet og klisjear.
KOMEDIE
Regi: Manele Labidi
Arab Blues
(Un divan à Tunis)
Med: Golshifteh Farahani,
Majd Mastoura, Alsha Ben Miled
Kinofilm med premiere 17. juli
Psykologen Selma (Farahani) flyttar frå Frankrike til heimbyen Tunis. Der vil ho leve av yrket sitt, sjølv om onkelen seier dei har Gud for å skikke psyken, og frisøren seier at arabarane snakkar nok under saksa. Det blir fort kø hjå Selma. På divanen bortom portrettet av Freud legg folk fram problema sine, men den prektige politimannen Naim (Mastoura) skapar trøbbel når Selma ikkje har papira i orden.
Florlett Freud
Det er sjølve landet som får psykoanalyse i debuten til den tunisisk-franske regissøren Manele Labidi. Med lett tone tar filmen turen innom tunge tema. Her finn ein sosial kontroll, korrupsjon, salafisme, kjønnsroller og seigt byråkrati. Krøllar er for hushjelper og studium i Canada er klasse. Eit hovudtema er tilhøvet mellom Tunisia og kolonimakta Frankrike. Fordommar finst på fleire kantar. Ein må setje pris på ein komedie med skjellsord som «di postkoloniale blære».
Sjølv om ein ikkje slepp unna klisjear, maktar filmen å nyansere. Ein del av figurane er tullete overdrivne, slik det gjerne er i komediar med kommersiell appell. Selma og Naim er heldigvis spelt med sparsam mimikk. Majd Mastoura viser breidde etter den treffande tafatte hovudrolla i Min arabiske vår. Her er han ein heilstøypt kjekkas. Iranske Golshifteh Farahani er stabilt suveren. Stjernefaktoren hennar smittar figuren med avslappa magnetisme. Selma står for det intellektuelt franske i tradisjonstru Tunisia.
Kos i fokus
Ein sliten Peugeot, gamle bilete av Ben Ali og mykje harissa er lokale knaggar. Varme fargar fløymer. Koloristen har knalla til for sommar ved Middelhavet. Ein finn islett av søt musikk, men sosiale spørsmål får meir merksemd enn kjærleik. Lett kjekling styrer stemninga. Sjarm overdøyver trauste sjangertrekk i ein kjekk, konvensjonell komedie. Ein kan trygt gå for dobbel nordafrikansk dose på kino om dagen med knyttneven Papicha og koselege Arab Blues.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
KOMEDIE
Regi: Manele Labidi
Arab Blues
(Un divan à Tunis)
Med: Golshifteh Farahani,
Majd Mastoura, Alsha Ben Miled
Kinofilm med premiere 17. juli
Psykologen Selma (Farahani) flyttar frå Frankrike til heimbyen Tunis. Der vil ho leve av yrket sitt, sjølv om onkelen seier dei har Gud for å skikke psyken, og frisøren seier at arabarane snakkar nok under saksa. Det blir fort kø hjå Selma. På divanen bortom portrettet av Freud legg folk fram problema sine, men den prektige politimannen Naim (Mastoura) skapar trøbbel når Selma ikkje har papira i orden.
Florlett Freud
Det er sjølve landet som får psykoanalyse i debuten til den tunisisk-franske regissøren Manele Labidi. Med lett tone tar filmen turen innom tunge tema. Her finn ein sosial kontroll, korrupsjon, salafisme, kjønnsroller og seigt byråkrati. Krøllar er for hushjelper og studium i Canada er klasse. Eit hovudtema er tilhøvet mellom Tunisia og kolonimakta Frankrike. Fordommar finst på fleire kantar. Ein må setje pris på ein komedie med skjellsord som «di postkoloniale blære».
Sjølv om ein ikkje slepp unna klisjear, maktar filmen å nyansere. Ein del av figurane er tullete overdrivne, slik det gjerne er i komediar med kommersiell appell. Selma og Naim er heldigvis spelt med sparsam mimikk. Majd Mastoura viser breidde etter den treffande tafatte hovudrolla i Min arabiske vår. Her er han ein heilstøypt kjekkas. Iranske Golshifteh Farahani er stabilt suveren. Stjernefaktoren hennar smittar figuren med avslappa magnetisme. Selma står for det intellektuelt franske i tradisjonstru Tunisia.
Kos i fokus
Ein sliten Peugeot, gamle bilete av Ben Ali og mykje harissa er lokale knaggar. Varme fargar fløymer. Koloristen har knalla til for sommar ved Middelhavet. Ein finn islett av søt musikk, men sosiale spørsmål får meir merksemd enn kjærleik. Lett kjekling styrer stemninga. Sjarm overdøyver trauste sjangertrekk i ein kjekk, konvensjonell komedie. Ein kan trygt gå for dobbel nordafrikansk dose på kino om dagen med knyttneven Papicha og koselege Arab Blues.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Det er ein svir å oppleve korleis den bokelskande Matilda tar eit oppgjer med vonde rektor Trunchbull.
Foto: Grethe Nygaard, Rogaland Teater
Festleg framsyning av musikalen Matilda
Matilda har i årevis gjort suksess som musikal. No også på Rogaland Teater.
Den tsjekkiske nasjonalromantikaren Antonín Dvořák (1841–1904).
Grått og keisamt
Bestion mislukkast i å modernisera Scarlatti og Dvořák.
Judith Butler er filosof og ein frontfigur innanfor kjønnsteori.
Foto: Elliott Verdier / The New York Times / NTB
Ein endrar ikkje naturen med talemåtar
Dombås Hotell brenn 19. mai 2007.
Foto: Kari Anette Austvik / NTB
Frå bridgeverda: Svidd utgang
Det er naturleg å rykkja til når ein skjønar at laget ein spelar eller heiar på, rykkjer ned (jf. opprykk, nedrykk), skriv Kristin Fridtun. Her tek Ranheims Mads Reginiussen til tårene etter nedrykk i eliteseriekampen i fotball mellom Rosenborg og Ranheim på Lerkendal Stadion (3-2).
Foto: Ole Martin Wold / NTB
I rykk og napp
Det er naturleg å rykkja til når ein skjønar at laget ein spelar eller heiar på, rykkjer ned.
Papiravisa