Søt psyke
Stjerna Golshifteh Farahani skin i tunisisk komedie med kvalitet og klisjear.
KOMEDIE
Regi: Manele Labidi
Arab Blues
(Un divan à Tunis)
Med: Golshifteh Farahani,
Majd Mastoura, Alsha Ben Miled
Kinofilm med premiere 17. juli
Psykologen Selma (Farahani) flyttar frå Frankrike til heimbyen Tunis. Der vil ho leve av yrket sitt, sjølv om onkelen seier dei har Gud for å skikke psyken, og frisøren seier at arabarane snakkar nok under saksa. Det blir fort kø hjå Selma. På divanen bortom portrettet av Freud legg folk fram problema sine, men den prektige politimannen Naim (Mastoura) skapar trøbbel når Selma ikkje har papira i orden.
Florlett Freud
Det er sjølve landet som får psykoanalyse i debuten til den tunisisk-franske regissøren Manele Labidi. Med lett tone tar filmen turen innom tunge tema. Her finn ein sosial kontroll, korrupsjon, salafisme, kjønnsroller og seigt byråkrati. Krøllar er for hushjelper og studium i Canada er klasse. Eit hovudtema er tilhøvet mellom Tunisia og kolonimakta Frankrike. Fordommar finst på fleire kantar. Ein må setje pris på ein komedie med skjellsord som «di postkoloniale blære».
Sjølv om ein ikkje slepp unna klisjear, maktar filmen å nyansere. Ein del av figurane er tullete overdrivne, slik det gjerne er i komediar med kommersiell appell. Selma og Naim er heldigvis spelt med sparsam mimikk. Majd Mastoura viser breidde etter den treffande tafatte hovudrolla i Min arabiske vår. Her er han ein heilstøypt kjekkas. Iranske Golshifteh Farahani er stabilt suveren. Stjernefaktoren hennar smittar figuren med avslappa magnetisme. Selma står for det intellektuelt franske i tradisjonstru Tunisia.
Kos i fokus
Ein sliten Peugeot, gamle bilete av Ben Ali og mykje harissa er lokale knaggar. Varme fargar fløymer. Koloristen har knalla til for sommar ved Middelhavet. Ein finn islett av søt musikk, men sosiale spørsmål får meir merksemd enn kjærleik. Lett kjekling styrer stemninga. Sjarm overdøyver trauste sjangertrekk i ein kjekk, konvensjonell komedie. Ein kan trygt gå for dobbel nordafrikansk dose på kino om dagen med knyttneven Papicha og koselege Arab Blues.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
KOMEDIE
Regi: Manele Labidi
Arab Blues
(Un divan à Tunis)
Med: Golshifteh Farahani,
Majd Mastoura, Alsha Ben Miled
Kinofilm med premiere 17. juli
Psykologen Selma (Farahani) flyttar frå Frankrike til heimbyen Tunis. Der vil ho leve av yrket sitt, sjølv om onkelen seier dei har Gud for å skikke psyken, og frisøren seier at arabarane snakkar nok under saksa. Det blir fort kø hjå Selma. På divanen bortom portrettet av Freud legg folk fram problema sine, men den prektige politimannen Naim (Mastoura) skapar trøbbel når Selma ikkje har papira i orden.
Florlett Freud
Det er sjølve landet som får psykoanalyse i debuten til den tunisisk-franske regissøren Manele Labidi. Med lett tone tar filmen turen innom tunge tema. Her finn ein sosial kontroll, korrupsjon, salafisme, kjønnsroller og seigt byråkrati. Krøllar er for hushjelper og studium i Canada er klasse. Eit hovudtema er tilhøvet mellom Tunisia og kolonimakta Frankrike. Fordommar finst på fleire kantar. Ein må setje pris på ein komedie med skjellsord som «di postkoloniale blære».
Sjølv om ein ikkje slepp unna klisjear, maktar filmen å nyansere. Ein del av figurane er tullete overdrivne, slik det gjerne er i komediar med kommersiell appell. Selma og Naim er heldigvis spelt med sparsam mimikk. Majd Mastoura viser breidde etter den treffande tafatte hovudrolla i Min arabiske vår. Her er han ein heilstøypt kjekkas. Iranske Golshifteh Farahani er stabilt suveren. Stjernefaktoren hennar smittar figuren med avslappa magnetisme. Selma står for det intellektuelt franske i tradisjonstru Tunisia.
Kos i fokus
Ein sliten Peugeot, gamle bilete av Ben Ali og mykje harissa er lokale knaggar. Varme fargar fløymer. Koloristen har knalla til for sommar ved Middelhavet. Ein finn islett av søt musikk, men sosiale spørsmål får meir merksemd enn kjærleik. Lett kjekling styrer stemninga. Sjarm overdøyver trauste sjangertrekk i ein kjekk, konvensjonell komedie. Ein kan trygt gå for dobbel nordafrikansk dose på kino om dagen med knyttneven Papicha og koselege Arab Blues.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Teikning: May Linn Clement
«Rørslene me skildrar som vipping, er gjerne større og kjem mindre tett enn dei me omtalar som vibrering.»
Fiskemiddag: Ja, men pass på – det er ikkje berre paneringa som skjuler noko her.
Foto: Pxhere.com
Du skal aldri, aldri, aldri skode fisken på pakningen.
Foto: Agnete Brun
Med den monumentale boka Sjøfareren Erika Fatland gitt oss eit uvant, og skremmande, perspektiv på europeisk kolonialisme.
Kongsbonden Johan Jógvanson bur i den Instagram-venlege bygda Saksun. Men sjølv om han skjeller ut turistar, er det ikkje dei han er forbanna på. Det er politikarane inne i Tórshavn.
Alle foto: Hallgeir Opedal
Turistinvasjonen har gjort Johan Jógvanson til den sintaste bonden på Færøyane.
Finansminister Trygve Slagsvold Vedum (Sp) på pressekonferanse etter framlegginga av statsbudsjettet måndag. For dei som er opptekne av klima, var ikkje budsjettet godt nytt.
Foto: Fredrik Varfjell / NTB
Kapitulasjon i klimapolitikken
Regjeringa veit ikkje om statsbudsjettet bidreg til å redusere eller å auke klimagassutsleppa. Derimot er det klart at det nasjonale klimamålet for 2030 ikkje blir nådd.
Papiravisa