DRAMA

Regi: Klaus Härö

Livet etter døden (Orig.tittel: Livet efter döden)

Med: Peik Stenberg, Martin Paul
Kinofilm

Nisse (Stenberg) vil ha minimal merksemd då kona Leila døyr av kreft. Sonen Stefan (Paul) er ei fornuftig røyst som freistar balansere ulike ynske då tanta og mormora har ein hakket meir sosial innfallsvinkel til døden.

Sorgspegel

Regissøren Klaus Härö byggjer filmen på eigne erfaringar og opnar med å presisere at likskapar med ekte folk er medvitne. Faren er ein type gretten gamal gubbe ein kjenner frå nordisk film. Han vil helst halde seg for seg sjølv og ordne praktiske saker, og han skular stygt mot den urbane, moderne hovudstaden.

Sonen vil gjere alle til lags, men må lære å sikre sin eigen veg. Alle ser seg sjølve i sorga. Tankane deira om den døde speglar korleis dei sjølve såg henne. Filmen viser fint korleis røynda ser ulik ut, basert på korleis vi ser på livet, òg i døden.

Tidsrammer

Det er kjekt å høyre finlandssvensk på film. Finurlege formuleringar gjev ekstra effekt, men stundom kunne ein med stille formidla fleire ting som her blir sagt høgt. Skodespelet grensar litt mot det teatralske, men Sara Arnia som mormor gjer ein flott figur.

Eit klassisk pianotema som no og då slår over i ein ven, treigare trekkspelvariant, verkar kjent, og kanskje kjært. Det er kort veg frå det tidlause til det trauste. Som med førre film, Det siste kuppet, har Klaus Härö laga ein stødig film i tradisjonelle rammer der han får fram gode poeng og fine kjensler, utan at han gjer nybrottsarbeid.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.